Η γυναικοκτονία δεν είναι παρά το αποκορύφωμα του μισογυνισμού, είναι ένα έγκλημα που απλά συμπυκνώνει όλη τη λογική της πατριαρχίας. Γυναικοκτονία δεν σημαίνει απλά να δολοφονείται μία γυναίκα αλλά να δολοφονείται ακριβώς επειδή είναι μία γυναίκα στην πατριαρχία –συνήθως μια γυναίκα που δεν ήξερε τη θέση της σε αυτή και το πλήρωσε με τη ζωή της.

Ναι, δεν αφομοιώνουν όλοι οι άντρες αυτή την πατριαρχική λογική –όπως για παράδειγμα δεν ασπάζονται όλοι στον ίδιο βαθμό τον χριστιανισμό παρόλο που μεγαλώνουμε σε ένα κράτος στο οποίο εμποτιζόμαστε από αυτόν από τη μέρα που γεννιόμαστε- και γι αυτό δεν γίνονται ολοι οι άντρες βιαστές και δολοφόνοι γυναικών. Γίνονται όμως αρκετοί. Αρκετοί για να μας κάνουν να φοβόμαστε το βράδυ που περπατάμε μόνοι μας, αρκετοί για να θεωρούμε κάθε ραντεβού σαν ρίσκο, αρκετοί για να να μας προειδοποιούν απο μικρές να προσέχουμε το ποτό μας ή να μην μεθύσουμε γιατί δεν εγγυάται κανείς για το τι μπορεί να μας συμβεί, αρκετοί για να νιώθουμε άβολα όταν μας προσεγγίζουν άγνωστοι. Κι ακόμα και αν φαίνονται λίγοι αυτοί που όντως διαπράττουν αυτού του είδους τα εγκλήματα, αυτοί που τους στηρίζουν και τους δίνουν δικαιολογίες –άντρες αλλά και γυναίκες- είναι πάρα πολλοί. Όπως κι αυτοί που αντί να αναγνωρίσουν το πρόβλημα κάθονται και υπερασπίζονται το ποσοστό αυτο των αντρών που ΔΕΝ είναι βιαστές. Σημασία δεν έχει πως δεν βιάζουν και σκοτώνουν ΟΛΟΙ οι άντρες αλλά πως ΟΛΕΣ οι γυναίκες ζουν με αυτό τον φόβο.

Ο μισογυνισμός είναι ένα φάσμα. Το male entitlement είναι ένα φάσμα. Στην μία πλευρά του φάσματος βρίσκονται αυτά τα δήθεν αστεία σχόλια για γυναίκες που είναι πουτάνες αλλά το παίζουν ντίβες, που είναι σνομπ, που από τη μία κυκλοφορούν σαν ξέκωλα και από την άλλη δεν κάθονται στους άντρες που τις πλησιάζουν γιατί το παίζουν δύσκολες –το παίζουν, δεν είναι. Στην άλλη πλευρά του φάσματος βρίσκονται οι βιασμοί και οι δολοφονίες γυναικών που είπαν όχι, που τόλμησαν να απορρίψουν το αντρικό ενδιαφέρον στο οποίο χρωστούσαν ανταπόδοση. Όταν μιλάμε για πατριαρχία και κουλτούρα του βιασμού λοιπον εννοούμε ακριβώς ολο αυτό το σύστημα που καλλιεργεί το male entitlement σε τέτοιο βαθμο που στο τέλος κάποιοι άντρες να θεωρούν οτι μας αξίζει ο θάνατος επειδή τους χαλάσαμε το χατίρι.

Και ναι, από μόνο του το male entitlement εξηγεί το είδος αυτό των εγκλημάτων που είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι δεν εμφανίζεται οταν αντιστρέψουμε τα φύλα. Δεν είναι οι άντρες που φοβούνται να κυκλοφορήσουν το βράδυ, δεν είναι οι άντρες που παίρνουν ολα αυτά τα μέτρα για να αποτρέψουν έναν πιθανό βιασμό. Και ναι, η απόρριψη πληγώνει τον εγωισμό ολων των φύλων, ναι όλα τα φύλα γουστάρουν σεξ και έχουν κάβλες. Μόνο το ένα φύλο όμως καταλήγει τόσο συχνά στο έγκλημα σε έναν ανησυχητικό βαθμό και είναι λάθος να τους βλέπουμε ως μεμονωμένες περιπτώσεις κάποιων «ψυχοπαθών» που τους αξίζει ο θάνατος, λες και αν εξολοθρευτούν αυτοί η πατριαρχία θα πάψει να υφίσταται. Η πατριαρχία είναι μια μηχανή διαρκούς παραγωγής βιαστών και δολοφόνων διδάσκοντας με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους πως τα γυναικεία σώματα υπάρχουν προς τέρψιν των ανδρών. Το θέμα λοιπον δεν είναι να καταδικάσουμε σε θάνατο όσους ήδη διέπραξαν το έγκλημα και πίαστηκαν αλλά να σταματήσουμε τον μηχανισμό αυτό στην πηγή του. Η προτροπή για θανατική ποινή παρουσιάζει αυτά τα εγκλήματα ως κατι ακραίο και εξαιρετικό που εμφανίζονται από το πουθενά λόγω μιας ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης. Στην πραγματικότητα η λογική πίσω απο αυτά είναι αρκετά mainstream.

Δεν βιάζουν ούτε σκοτώνουν όλοι οι άντρες. Αλλά είναι οι άντρες αυτοί που διαπράττουν το 99% των βιασμών και της σεξουαλικής βίας. Και αυτό δεν οφείλεται στην φύση τους. Οφείλεται στην πατριαρχία.