«Δε δέρνουμε όλοι οι άντρες τις γυναίκες»
Weird flex but OK
Στο μεταξύ, προσπαθούσα εδώ και μέρες να καταλάβω τί είναι αυτό που προκάλεσε τόσες αντιδράσεις στη ρητορική ερώτηση της Μπέλλα «και ποια γυναίκα δεν έχει φάει ένα χαστούκι». Ήταν άραγε ό τρόπος που το εξέφρασε, κάνοντας το να φαντάζει casual και φυσικό? Γιατί αν κάποιος παρακολούθησε την συνέντευξη θα έβλεπε οτι δεν το περιγράφει ως κάτι ασήμαντο αλλά ως κάτι τραυματικό το οποίο λέει ρητά οτι θα ήθελε να μην ξαναβιώσει. Ναι, ίσως ατυχής ο τρόπος που το διατύπωσε γιατί φαίνεται να λέει πως αυτό είναι κάτι σχεδόν αναμενόμενο και άρα ανάξιο λόγου αλλά όπως φρόντισε να διευκρινήσει και στην απολογία της αυτό οφειλόταν περισσότερο στην αμηχανία της -η οποία είναι φυσική δεδομένου οτι οι γυναίκες καλούνται συνεχώς να μοιράζονται δημόσια τις ιστορίες κακοποίησης τους παρόλο που η κοινωνία παραμένει ένα εχθρικό περιβάλλον όπου αυτές θα χρησιμοποιηθούν εναντίον τους.
Στην πραγματικότητα τις πιο σφοδρές αντιδράσεις τις είχε από άνδρες που ένιωσαν άβολα ακούγοντας την πατριαρχική αλήθεια πως η βία κατά των γυναικών είναι πολύ πιο συχνή από όσο θέλει η μοντέρνα κοινωνία μας να πιστεύει. Οι άντρες αυτοί προτίμησαν να στρέψουν την συζήτηση γύρω από τους ίδιους και το πόσο καλοί ειναι αυτοί και οι γνωστοί τους άντρες που δεν έχουν χτυπήσει ποτέ γυναίκα και άρα όσες έχουν υποστεί την αντρική βία προφανώς έκαναν κάτι λάθος, είτε το προκάλεσαν είτε απλά κάνουν λάθος επιλογή συντρόφου και άρα καλά να πάθουν. Φυσικά το πόσο συχνή είναι η έμφυλη βία είναι κάτι που μπορούν να γνωρίζουν ΜΟΝΟ οι γυνάικες καθώς κανείς άντρας δεν γνωρίζει τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες ούτε καν αυτές των πιο κοντινών γνωστών του. Οι άντρες δε μπορούν να γνωρίζουν πόσο συχνά οι γυναίκες απειλούνται με σωματική βία από άντρες πολύ απλά γιατί δεν είναι εκεί όταν συμβαίνει και καλά θα κάνουν να το βουλώσουν αντί να προσπαθούν να εκτροχιάσουν τη συζήτηση με σκοπό την αυτοπροβολή τους.
Υπήρχαν τέλος κι αυτοί, όπως ο σχολιαστής της φωτογραφίας, που φρόντισαν να επιβεβαιώσουν έστω και άθελά τους τον ισχυρισμό της Μπέλλα προβάλλοντας την βία κατά των γυναικών ως κάτι όντως φυσικό και σε κάθε περίπτωση δικαιολογημένο. Ο μύθος πως οι γυναίκες προκαλούν την βία εναντίον τους φέρνοντας τους άντρες στο «αμήν» είναι ο πιο διαδεδομένος και φροντίζει να συντηρείται από την λαϊκή κουλτούρα που παρουσιάζει τις γυναίκες ως ενοχλητικές, υστερικές, γκρινιάρες, χειριστικές με αποτέλεσμα μόνο ένα χαστουκι να είναι ικανό να τις βάλει στη θέση τους. Στην πραγματικότητα βέβαια οι άντρες έχουν διδαχθεί από την πατριαρχία πως η βία είναι μια αποδεκτή απάντηση σε κάτι που τους φέρνει σε δύσκολη θέση ή θιγει τον εγωισμό τους με αποτέλεσμα να στρέφονται συχνά ενάντια στις γυναίκες που τους «βγάζουν γλώσσα» και που οι ίδιες έχουν εκπαιδευτεί από την πατριαρχια να αποδέχονται την ευθύνη για την βία εναντίον τους.
Έλα μωρέ και τι έγινε. Η Μπέλα τρώει χαστούκια, η ροδιτισσα βιάστηκε και δολοφονήθηκε, τα ανήλικα ναυλώνουν λεωφορεία να πάνε να τη βρουν με αγνώστους του διαδικτύου σε άλλες πόλεις. Η ελληνική κοινωνία μένει απτόητη, το ίδιο και το ανθρωπιστικό κίνημα μη χέσω.
Οι αγαθοκλήδες μικροαστοί που τρέχουν να προστατέψουν τον κάθε «καταπιεσμένο» επιμεροποιώντας την εξουσία και αφήνοντας την άρχουσα τάξη να βγαίνει λάδι, δεν έχουν καμία σχέση με εμάς.
Όσο το αμερικανικό κίνημα πλασάρεται ως ο εναλλακτικός ανθρωπισμός, τόσο αντί για εκμετάλλευση, θα λέμε κοινωνικές ανισότητες. Αντί να λέμε μισθωτή σκλαβιά θα λέμε φυλετική ανισότητα στη μισθοδοσία. Αντί να λέμε κρατική βία που διαχέεται σε κάθε κοινωνική σχέση, θα λέμε έμφυλη βία. Αντί να λέμε αντιβία και σύγκρουση, θα λέμε «καλύτερη παιδεία».
Επειδή λοιπόν όλη αυτή η κουλτούρα παροχής ατομικών λύσεων στα προβλήματα της κάθε Μπέλλας, δε σπάει κανένα σύστημα, διότι η ανατροπή της εξουσίας θέλει μεγάλες συλλογικές αφηγήσεις και όχι επιμεροποίηση, και επειδή ξέρουμε ήδη ποια είναι η διαφορά μας με τους Αρναούτογλου και λοιπά κοράκια, καλό θα ήταν η Μπέλλα και η κάθε Μπέλλα να βρει που ανήκει, να δραστηριοποιηθεί και να αλλάξει συνολικά τη δομή της σκέψη της για τον κόσμο.
Αυτό σημαίνει ότι, όποιος θέλει σοβαρά να πολεμήσει την πατριαρχική προέκταση της κοινωνίας, η πολιτική του κατεύθυνση είναι μονόδρομος. Όποιος θέλει να κάνει αντίλογο στην πατριαρχία με όρους θεσμικών πλαισίων και σεβόμενος τους θεσμούς, του εύχομαι καλή τύχη στο γκρεμό.
Οι διαφορά μας με αυτούς που πολεμάμε είναι μία.
Εμείς δουλεύουμε για να ζήσουμε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!