Oι ίδιοι που δεν καταλαβαίνουν γιατί χρειαζόμαστε φεμινισμό το 2019 και τι νόημα έχει το κίνημα #metoo είναι οι ίδιοι που περιμένουν να διαβάσουν το πόσο αμήχανα ή πόσο «γάργαρα» γελάει μία γυναίκα ως απάντηση στην σεξουαλική παρενόχληση και τα σεξουαλικά ταπεινωτικά αστεία που δέχεται από έναν προϊστάμενό της. Στο γάργαρο γελάκι της θα δουν την σύμπραξη και την αποδοχή της, ένα απλό «αστείο» μεταξύ συνεργατών -κι ας είναι ο διευθυντής της κλινικής ανώτερος στην ιεραρχία.

Αυτές είναι οι δύο επιλογές των γυναικών -ένα αμήχανο ή ένα γάργαρο γελάκι. Τρίτη επιλογή είναι να του πει «βουλωσέ το ρε σεξισταριό, σε ποιά νομίζεις ότι μιλάς?». Είναι η επιλογή όμως που θα την κάνει να ρισκάρει την επαγγελματική της ανέλιξη αν όχι την ίδια τη θέση της. Είναι η επιλογή που θα τους κάνει να την πουν υστερική και υπερευαίσθητη και ότι οι γυναίκες δεν παίρνουν από αστεία. Το γάργαρο ή έστω αμήχανο γελάκι της γυναίκας που θέλει να κρατήσει τη θέση της και να μη ζει σε ένα ακόμα πιο εχθρικό εργασιακό περιβάλλον βέβαια θα ερμηνευτεί ως συναίνεση, ενώ αν αντιθέτως αυτή αποφασίσει ποτέ να ακολουθήσει το κίνημα #metoo ή έστω να καταγγείλει τον διευθυντή της στο τμήμα ανθρωπίνων πόρων “Μα καλά τώρα το θυμήθηκε?”, “Ε βέβαια, έτσι έγινε προϊσταμένη, γλείφοντας (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) το αφεντικό της” θα πουν όλοι.

Οι γυναίκες δε θα έπρεπε να έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο αμήχανο ή το γάργαρο γελάκι. Ούτε ανάμεσα στο γέλιο και την καταγγελία ή στο να υψώσουν τη φωνή τους και να υπερασπιστούν το εαυτό τους. Για τον απλό λόγο ότι οι άντρες δεν βρίσκονται σχεδόν ποτέ σε αυτό το δίλημμα. Οι εργαζόμενοι άντρες δεν χρειάζεται να επιλέξουν ανάμεσα στην αξιοπρέπειά τους και στην ανεργία και γι αυτό ο χώρος εργασίας δεν είναι το ίδιο ψυχοφθόρος γι’ αυτούς όσο για τις γυναίκες που πρέπει να αντιμετωπίζουν χιλιάδες μικρές ή μεγάλες ταπεινώσεις. Η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας, όπως και τα σεξουαλικά αστεία που μειώνουν τις γυναίκες σε σεξουαλικά αντικείμενα, έχουν σκοπό να τους υπενθυμίσουν ποια είναι η θέση τους. Να τους θυμίσουν πως όποια δουλειά και να κάνουν οι άντρες θα τις σκέφτονται πάντα να τους ξεκουμπώνουν το παντελόνι. Να τους υπενθυμίσουν πως ίσως αν θέλουν να αποφύγουν να κινούνται σε ένα εργασιακό περιβάλλον φτιαγμένο από άντρες για άντρες θα έπρεπε καλύτερα να μείνουν σπίτι. Η πατριαρχία δημιουργεί το περιβάλλον στο οποίο θα εργάζονται οι γυναίκες και μετά τους ρίχνει το μπαλάκι αφήνοντάς τες να αποφασίσουν πόσο δυνατά θα γελάσουν. Πώς θα αντιδράσουν στην καταπίεση και τον εξευτελισμό τους. Αυτή είναι η ελευθερία και τα ίσα δικαιώματα που μας επιτρέπει η πατριαρχία σε κάθε εργασιακό περιβάλλον.