Με αυτούς τους γελοιοδέστατους, μελοδραματικούς συναισθηματικούς εκβιασμούς η χριστιανική Δεξιά προσπαθεί να αποτρέψει τις γυναίκες από το να κάνουν έκτρωση. Βάζοντας το «αγέννητο παιδί» να μιλάει σαν να έχει αυτοσυνείδηση, προσωπικότητα, φιλοδοξίες αποκρύπτει εσκεμμένα ότι τα έμβρυα δεν είναι παιδιά, δεν μιλάνε, δεν σκέφτονται και δεν έχουν όνειρα. Επίσης δεν υπάρχουν ανεξάρτητα από την μάνα τους -και αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα μωρό και σε ένα έμβρυο.

Πέρα από την κλασική ρητορική που ταυτίζει τα έμβρυα με παιδιά, ενδιαφέρον σε αυτή την αφήγηση είναι και ποια ζωή αξιολογείται ως σημαντική, τόσο σημαντική που η απώλειά της να παρουσιάζεται ;όχι μόνο ως προσωπικό δράμα αλλά και ως τραγωδία για ολόκληρη την κοινωνία. Βάζοντας το έμβρυο να είναι αγόρι και μάλιστα μελλοντικός γιατρός (επαγγελματικός προσανατολισμός που αναφέρεται όχι μία αλλά δύο φορές) το κείμενο προσπαθεί να στρέψει το σύνολο ενάντια στην μητέρα που δεν υπερασπίστηκε αυτή τη ζωή. Με ποιο δικαίωμα μας στερεί έναν γιατρό που θα μπορούσε να ανακαλύψει την θεραπεία του καρκίνου αύριο μεθαύριο? Κάποιες ζωές μετράνε περισσότερο και προφανώς για ένα τέτοιο κείμενο ένας μελλοντικός οδηγός ταξί δε θα εξυπηρετούσε τον στόχο του.

Φυσικά απευθυνόμενο μόνο στην μητέρα το γράμμα θέτει την γυναίκα ως αποκλειστική υπεύθυνη για την γέννηση του παιδιού. Η εγκατάλειψη από τον άντρα δε θα πρέπει να την αποθαρρύνει, αυτό είναι το είδος του ηρωισμού που η πατριαρχία αναμένει από τις γυναίκες. Να γεννούν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου ένα παιδί σε έναν κόσμο που θα φέρουν μόνες τους το οικονομικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό βάρος της ανατροφής του -σε έναν κόσμο μάλιστα που αντιμετωπίζει τις ανύπαντρες γυναίκες ως αποτυχημένες. Την πατριαρχία δεν την ενδιαφέρουν οι συνθήκες ανατροφής του παιδιού, την ενδιαφέρει μόνο η αναπαραγωγή και αυτή απαιτεί ελεύθερη πρόσβαση στην μήτρα των γυναικών. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί είναι πρόβλημα της μητέρας. Αλήθεια, πόσο πιθανό είναι το παιδί αυτό να γίνει γιατρός δεδομένης της ταξικής καταπίεσης που θα πρέπει να αντιμετωπίσει? Έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες ευκαιρίες σε εκπαίδευση και μόρφωση -πολύ περισσότερο σε χώρες που οι σπουδές αυτού του είδους είναι πανάκριβες?

Ενδιαφέρον είναι επίσης το πώς σύμφωνα με την αφήγηση αυτή η γυναίκα θεωρείται αδιανόητο να μην χαρεί με την εγκυμοσύνη ενώ είναι ο άντρας αυτός που αντιτίθεται και την πιέζει να κάνει έκτρωση -γιατί ξέρετε, οι άντρες δεν έχουν «βιολογικό ρολόι» ούτε ‘μητρικό ένστικτο» και άρα είναι φυσικό να μη θέλουν παιδιά. Τοποθετώντας στην σφαίρα του μη-διανοητού την γυναίκα που επιλέγει να κάνει έκτρωση γιατί απλά δεν χάρηκε καθόλου με την προοπτική να γίνει μάνα, το ίδιο το αφήγημα χτίζει την θηλυκότητα ως αναπόσπαστη από την μητρότητα. Το να είσαι γυναίκα και να μη θες παιδί -να μην το θες μάλιστα σε οποιαδήποτε άκυρη στιγμή σου προκύψει εγκυμοσύνη- σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα. Πιο εύλογο στα μάτια της πατριαρχίας φαντάζει, να φταίει τουλάχιστον η κακοποιητική σου σχέση.

Ως φεμινίστριες υποστηρίζουμε το δικαίωμα τον γυναικών στην σωματική αυτονομία. Θα θέλαμε μια κοινωνία που οι γυναίκες μπορούν να αποφασίζουν αν και πότε θα γίνουν μητέρες χωρίς να φοβούνται ούτε τον κακοποιητικό σύντροφό τους, ούτε το κοινωνικό στίγμα της «δολοφόνου» αν αποφασίζει να τερματίσει την εγκυμοσύνη της επειδή τα δικά της όνειρα είναι πιο σημαντικά από τα όνειρα του Δρ Γιάννη με τα καστανά μαλλιά. Και είναι ξεδιάντροπα υποκριτικό που η χριστιανική Δεξιά καλεί τις γυναίκες να επαναστατήσουν ενάντια στην θέληση του δυνάστη συντρόφου τους μόνο όταν αυτός στρέφεται ενάντια στην μητρότητα, τον μόνη περίπτωση δηλαδή στην οποία η πατριαρχία θεωρεί σημαντική τη ζωή των γυναικών.