Η μητρότητα είναι από αυτά τα πράγματα που -όπως είδαμε χθες η απιστία για τους άντρες-επιβραβεύεται, ενθαρρύνεται, επιβάλλεται από την πατριαρχία και στη συνέχεια πλασάρεται ως γυναικεία «φύση». Οι γυναίκες είναι τόσο ταυτισμένες με τον ρόλο τους ως μητέρες που η κοινωνία δυσκολεύεται να διανοηθεί ότι η μητρότητα δεν είναι ο πρωταρχικός τους στόχος. Κι ενώ μπορεί να υπάρχον πολλοί παράγοντες που μία γυναίκα δε θέλει να κάνε παιδιά ή δε θέλει να κάνει παιδιά από τα 20 βλέπουμε εδώ πως η απεικόνισή τους ως εγωιστριών, σνομπ, που σκέφτονται την καλοπέρασή τους (λες κι αυτό είναι κακό) λειτουργεί ως μοχλός πίεσης της κοινωνίας για να τις σπρώξει προς τη σωστή κατεύθυνση -και μετά να το ονομάσει «μητρικό ένστικτο».

Πώς τολμάει μια γυναίκα να θέλει να βρει τον ιδανικό γαμπρό για να μεγαλώσει παιδιά αντί να αρχίσει να γεννοβολάει με τον πρώτο τυχόντα που θα της κάνει την τιμή να την γονιμοποιήσει -φυσικά αν μπλέξει σε μια κακοποιητική σχέση και κάνει πατέρα των παιδιών της κάποιον που τις συμπεριφέρεται άσχημα όλοι θα σπεύσουν να την πουν ανεύθυνη που έκανε παιδιά με έναν τέτοιο άνθρωπο, κι αν χωρίσει πως «διαλύει» μια οικογένεια. Πώς τολμάει μια γυναίκα να θέλει να περάσει καλά και να χορτάσει από εξόδους πριν δεσμευτεί εφ’ όρου ζωής από τις γονεϊκές της υποχρεώσεις και περάσει χρόνια στο σπίτι όπως απαιτεί η σημερινή δομή της πατριαρχίας από μία μητέρα που αναμένεται να το μεγαλώνει σχεδόν μόνη της. Και φυσικά πως τολμάει μια γυναίκα να έχει φίλες οι οποίες της προσφέρουν υποστήριξη και ικανοποίηση στη ζωή της κάτι που άντρες όπως ο σχολιαστής θεωρούν πως λειτουργεί ανταγωνιστικά προς τους ίδιους.

Η γυναίκα κατά την πατριαρχία οφείλει να είναι μια αναπαραγωγική μηχανή που πετάει ελληνάρες ως φτηνό εργατικό δυναμικό και τέτοια άρθρα η μόνη λειτουργία που εξυπηρετούν είναι να καλλιεργούν μια αίσθηση απειλής στην κοινωνία (θα μας φάνε οι Τούρκοι έτσι που πάμε) και ενοχές στις γυναίκες ότι δεν αξιοποιούν την μήτρα τους όσο πρέπει.