Το αστείο με την επίκληση ενός παραμυθιού από τους αντιφεμινιστές για να αποδείξουν πως η φεμινιστική απαίτηση για συναίνεση είναι υπερβολική είναι πως δεν συνειδητοποιούν πως τα παραμύθια έχουν βαθιά χαραγμένες μέσα τους πατριαρχικές αντιλήψεις. Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς μία πατριαρχική διδαχή για να δικαιολογήσεις την πατριαρχία. Όλη η φάση αυτού του είδους των παραμυθιών είναι πως οι γυναίκες έχουν ανάγκη έναν άντρα να τις σώσει. Και ότι αυτός ο άντρας θα τις εκτιμήσει για την ομορφιά τους. Όλα αυτά τα παραμύθια είναι έτσι δομημένα ώστε η γυναίκα να κινδυνεύει να πεθάνει εκτός αν ένας άντρας την ποθήσει σεξουαλικά και να τη σώσει με ένα φιλί ή με έναν γάμο.

Στην πραγματική ζωή καμία γυναίκα δε θα σωθεί από το θάνατο επειδή κάποιος την είδε αναίσθητη και την φίλησε. Κάποιος έπρεπε να επινοήσει μια ολόκληρη ιστορία με μάγισσες, κατάρες, δράκους, νάνους, μαγεμένα δάση για να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο, για να βάλει τη γυναίκα σε τόσο δύσκολη θέση που εμείς να πούμε ότι εντάξει, είναι αποδεκτό να βλέπεις μία λιπόθυμη γυναίκα την οποία δεν έχεις γνωρίσει ποτέ και να την φιλάς απλά επειδή είναι όμορφη. Στην πραγματική ζωή αυτό είναι σεξουαλική επίθεση, αυτό είναι ακραία αντικειμενοποίηση. Για τους αντιφεμινιστές όμως που παραπονιούνται πως για τις φεμινίστριες «τα πάντα είναι βιασμός» είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς οι γυναίκες βάζουν αυτογκόλ με τον φεμινισμό. Οι αντιφεμινιστές νομίζουν ότι είναι οι πρίγκιπες τους παραμυθιού ενώ στην πραγματικότητα είναι απλά τα τρολ που πρέπει να προσπεράσουμε για να συνεχίσουμε την πορεία μας. Καμιά γυναίκα δε θα χάσει τον άντρα της ζωής της επειδή αυτός χρειάστηκε την συναίνεσή της για να την αγγίξει.