Εδώ έχουμε μια ξεδιάντροπη προσπάθεια να μας πλασάρουν μια γυναικοκτονία ως «έγκλημα πάθους», την πατριαρχική βία ως «αγάπη». Οι γυναίκες, μας λέει η πατριαρχία, ανακινούν πολύ έντονα συναισθήματα στους άντρες, και γι αυτό αυτοί δεν μπορούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους. Μας βιάζουν όταν είμαστε πολύ όμορφες, ενίοτε μας σκοτώνουν κιόλας. Ίσως το πρόβλημα είναι τελικά ότι οι άντρες έχουν πολύ μεγάλη καρδιά βρε παιδί μου, γι αυτό δε βλέπουμε γυναίκες να πιάνουν τις καραμπίνες και να σκοτώνουν τους άντρες όταν αυτοί τους χωρίζουν.

Να παρατηρήσουμε εδώ οτι όπως και στην πρόσφατη περίπτωση της κοπέλας από τη Σητεία, που ήταν κι αυτή «εν διαστάσει» με τον συζυγό τους, όπως και στην περίπτωση της Τοπαλούδη που δεν έκανε τα σεξουαλικά χατίρια των βιαστών και δολοφόνων της, οι γυναίκες τιμωρούνται όταν λένε ΟΧΙ, δολοφονούνται όταν τολμούν να μην ικανοποιούν τις ανάγκες αντρών. Οι άντρες δεν σκότωσαν αυτές τις γυναίκες επειδή τις αγαπούσαν, τις σκότωσαν γιατι η ζωή τους προφανώς δεν είχε καμία αξία πέρα από την ικανοποίηση των δικών τους επιθυμιών, ήταν απλά πράγματα προς χρήση και όταν την χρήση αυτή δεν την πραγματοποιούσαν πια ικανοποιητικά, τα ξεφορτώθηκαν. Δεν είναι όμως ο πλούσιος συναισθηματικός κόσμος αυτών των αντρών που τους οδηγεί να βλέπουν τις γυναίκες ως αντικείμενα, είναι η πατριαχία που τους διδάσκει ότι οι γυναίκες υπάρχουν μόνο ως υποψήφιες γκόμενες και ερωμένες τους και άρα η απόρριψη είναι κάτι που πρέπει να τιμωρηθεί.

Το «εν διαστάσει» πριν από τη λέξη σύζυγος τόσο στην Ερατώ όσο και σε τόσες άλλες γυναικοκτονίες απαντάει για άλλη μια φορά στην κλασικη΄κουτοπόνηρη ερώτηση που απευθύνουν συνήθως στις κακοποιημένες γυνάικες: Μα γιατί δεν έφυγες κι εσύ;
Γιατι είναι όταν οι γυναίκες φεύγουν που στατιστικά κινδυνεύουν περισσότερο να δολοφονηθούν.