Με πόσους τρόπους μας λέει καθημερινά η πατριαρχία ότι ως γυναίκες πρέπει να το βουλώνουμε? Ότι είμαστε πιο επιθυμητές και συμπαθητικές όταν δεν μιλάμε. Οτι οφείλουμε αντί να εκφράζουμε τις δικές μας επιθυμιές και ανάγκες να ικανοποιούμε αυτές των αντρών? Με πόσους τρόπους μας κάνουν πλύση εγκεφάλου λέγοντας μας οτι ειμαστε ενοχλητικές, γκρινιάρες, φλύαρες ώστε να εκπαιδευτούμε στην σιωπή και την παθητικότητα -και όταν δεν το κάνουμε μας το μαθαίνουν με τη βία? Με πόση προσπάθεια, ανέκδοτα, γελοιογραφίες, αστειάκια μας δίνουν το μήνυμα οτι μας προτιμάνε ως χρήσιμα αντικείμενα αντί για ζωντανά, ομιλούντα υποκείμενα? Η γυναίκες δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι για να επισύρουν την οργή της πατριαρχίας, αρκει να υπάρχουν ως άνθρωποι -ξέρετε, αυτό το ξεχωριστό ζώο που το χαρακτηρίζει ο λόγος, η ομιλία. Καλύτερα να είμαστε πράγματα, ή έστω τα αγαπημένα τους κατοικίδια. Κι αυτή στο φινάλε είναι η υπέρτατη μορφή αντικειμενοποίησης των γυναικών στην πατριαρχια.

Αυτά από το inbox της σελίδας μόνο τις τελευταίες δύο βδομάδες.