Κάθε φορά που μία γυναίκα κάνει victim blaming (κατηγορεί το θύμα)ή slut shaming (επιτίθεται στη σεξουαλικότητα μιας άλλης γυναικας) ΔΥΟ πράγματα είναι αυτά που θέλει να πετύχει:

1)να μαζέψει κανένα μπισκοτάκι, λίγη σκόρπια αποδοχή δηλαδή, διακηρύσσοντας την δική της ηθική ανωτερότητα και σεμνότητα, συμμετέχοντας στην κουλτούρα υποτίμησης των γυναικών με την ελπίδα ότι αυτή θε ξεχωρίσει από αυτες και θα μεγιστοποιήση την αξία της σε βάρος άλλων γυναικών

2) να εκφράσει την φαντασίωσή της ότι σε αυτήν την ίδια δε θα συνέβαινε ποτέ αυτό που συνέβη σε μία άλλη γυναικα , οτι κανείς δε θα τολμούσε να την ακουμπήσει, να τη βιάσει, να την χουφτώσει, να την μειώσει γιατί ειναι πολύ δυναμική, έχει πολλή αυτοπεποίθηση, είναι πολύ σίγουρη για το εαυτό της και γιατί πιστεύει οτι αν υπακούει όλους τους πατριαρχικούς κανόνες τίποτα κακό δε θα τις συμβεί. Κι αν της συνέβαινε κάτι θα ουρλιαζε, θα του έσπαγε το χέρι, θα τον σκότωνε ή έστω θα πηγαινε στην αστυνομία, θα τον έκανε ρεζίλι, θα το έλεγε σε όλους γιατί δεν είναι ένα παθητικό θύμα και γιατί η παθητικότητα είναι σημάδι ενοχής. Αυτή είναι μια θλιβερή προσπάθεια να ξορκίσει το κακό και να καθησυχάσει τον εαυτό της πείθοντάς τον οτι ο κόσμος είναι δίκαιος και οι αξιοσέβαστες και δυναμικες γυναικες δεν βιάζονται ούτε παρενοχλούνται. Βιάζονται και παρενοχλούνται μονο αυτές στις οποίες αξίζει και αυτή δεν είναι έτσι, οπότε όλα καλά, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η διατήρηση της ψευδαίσθησης οτι ο κόσμος είναι δίκιαιος (γνωστό ως Just World Hypothesis) και οι ηθικοί κανόνες υπάρχουν για να μας προτατεύουν βοηθάει πολλές γυναικες να επιβιώσουν σε έναν σκληρό και παράλογο πατριαρχικό κόσμο χωρίς να κλονιστεί η ψυχική τους υγεία και χωρίς να ξεβολευτούν από τις βεβαιότητες που τους προσφέρει η πατριαρχία