Μιλάμε συχνά για το μηχανισμό απο-ανθρωποποίησης των γυναικών με αποτέλεσμα όση βία και να υποστεί μια γυναίκα να φαντάζει σαν μία δίκαια τιμωρία, να προκαλεί μια σαδιστική ευχαρίστηση ή απλα να αντιμετωπίζεται με πλήρη αδιαφορία γιατί κάτι θα έκανε και θα το άξιζε. Παρόμοιος μηχανισμός λειτουργεί και για τους φυλακισμένους οι οποίοι από τη στιγμή που μπαίνουν στις φυλακές παύουν να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι με σκέψεις, συναισθήματα, οικογένειες. Αυτό έχει ως συνέπεια να ενδιαφερόμαστε ελάχιστα ως κοινωνία για τα δικαιώματα των φυλακισμένων και να τους αφήνουμε στην μοίρα τους αφού δεν νιώθουμε πως οι ζωές τους μας αφορούν.

Με αφορμή την καταδίκη των βιαστών και δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη γέμισε το διαδίκτυο με τέτοια αγανακτισμένα σχόλια που προσωπικά δε μου φαίνονται καθόλου φεμινιστικά. Ενώ καταλαβαίνω ότι κάποι@ς πνίγει το δίκιο γιατί οι ελαφριές ποινές των βιαστών αντανακλούν συνήθως την ανοχή της κοινωνίας σε τέτοια εγκλήματα, δεν θεωρώ πως ούτε η θανατική ποινή, ούτε οι αυστηρότερες πέρα των ισοβίων ποινές και φύσικα ούτε ο βιασμός των καταδίκων στην φυλακή θα αποτελούσε λύση. Καταρχάς, όσο αυστηρές και να είναι οι ποινές αυτές πάντα θα εφαρμόζονται στις πιο κραυγαλάιες περιπτώσεις και στους πιο περιθωριοποιημένους δράστες ενώ κατά κανόνα οι καθώςπρέπει πολίτες με χρήματα, γνωριμίες και κύρος θα την γλιτώνουν. Το πρόβλημα με την κουλτούρα του βιασμού άλλωστε είναι οτι το μεγαλύτερο μέρος των βιασμών δεν καταγγέλεται καν. Το δικαστικό κομμάτι αγγίζει ένα πολύ μικρό κομμάτι του φαινομένουν και δεν θα πρέπει να επαναπαυόμαστε σε αυτό.

Πέρα από την αυστηρότητα των ποινών, η ευχή να υποστούν βασανιστήρια και βιασμούς εντός φυλακών μαρτυρά μια παντελή αδιαφορία για τα δικαιώματα των φυλακισμένω. Οι βιαστές δεν είναι ούτε «δράκοι» ούτε «τέρατα» . Είναι καθημερινοί άντρες διαμορφωμένοι από την πατριαρχία. Είναι άνθρωποι και ως τέτοιοι συνεχίζουν να αξίζουν ανθρώπινα δικαιώματα. Κάθε φορά που τους αντιμετωπίζουμε ως μη-ανθρώπους, απλά συσκοτίζουμε το γεγονός πως «οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άντρες καθημερινοί», κάτι που οι φεμινίστριες αγνωνίστηκαν να αναδείξουν. Επιπλέον οι εξοργιστικές περιπτώσεις όπως οι δράστες στη συγκεκριμένη υπόθεση χρησιμοποιούνται ακριβώς για να στιγματίσουν όλους τους φυλακισμένους, των οποίων ένα πολύ μικρό κομμάτι άλλωστε αποτελούν οι βιαστές γιατί οπως ειπαμε, αυτοί σπάνια καταδικάζονται. Το μεγαλύτερο μέρος των εγκλημάτων έχει πηγή την κοινωνική ανισότητα και αδικία, γεννάται από την περιθωριοποίηση και την φτώχεια.

Επιπλέον το «ξύλο απο βαρυποινίτες» υπονοεί ότι οι βαρυποινίτες έχουν ασπαστεί κάποια φεμινιστικά ιδεώδη και όχι ότι ακόμα και εντός φυλακών υπάρχει μία ιεραρχία. Πώς ακριβώς το φαντάζεστε δηλαδή, ότι ολόκληρη η κοινωνία έχει μολυνθεί από την κουλτούρα του βιασμού αλλά εντός φυλακής επικρατεί το «no means no» και το «her body her choice»? Και δεν υπονοώ ότι οι φυλακισμένοι είναι χειρότεροι άνθρωποι απο εμάς, τους ελεύθερους πολίτες, αλλά γιατί περιμένουμε να είναι καλύτεροι και να έχουν κάποιο κώδικα αξιών διαφορετικό από τον δικό μας? Και γιατί περιμένουμε από τους συγκρατούμενους τους να κάνουν την «βρομικη» δουλειά βιαζοντας τους, τους ρώτησε κανείς; Μάλλον τους θεωρούμε τόσο προθυμους για κάτι τέτοιο γιατί δεν τους έχουμε και σε ιδιαίτερη υπόληψη.

Ξέρω οτι θα διαφωνήσουν πολλ@ γιατί τ@ς πνίγει το δίκιο και το εκφράζουν μέσα από τέτοια σχόλια αλλά καλώ όλ@ να σκεφτούν τις επιπτωσεις έχουν στα δικαιώματα των φυλακισμένων, στους φεμινιστικούς αγώνες να αναδειχτεί ο βιασμός ως μια κανονικότητα και στην έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα χωρίς εξαιρέσεις οι οποίες στο κάτω κάτω μπορούν να οδηγήσουν σε διολησθήσεις που να αγγίξουν όλ@ς μας. Οι φυλακισμένοι δεν είναι ο Άλλος και οι φυλακές δεν είναι, ή τουλαχιστον δε θα έπρεπε να είναι, ο σκουπιδότοπος της κοινωνίας.