Το μοτίβο του υπερπροστατευτικού γονιού (και δη του υπερπροστατευτικού μπαμπά) που απαγορεύει τις εξόδους στην κόρη αναπαράγει την ιδέα ότι οι γυναίκες είναι έρμαια της επιθυμίας των αντρών, παθητικά θύματα που ο μόνος τρόπος να προστατευτούν από το σεξ είναι να κλειστούν μέσα στο σπίτι. Υπονοεί επίσης μια ιδιοκτησία επί της σεξουαλικότητα της κόρης η οποία αποτρέπεται από το να προσεγγίζει άντρες επειδή τάχα θα την εκμεταλλευτούν αλλά θα αμαυρώσουν και το όνομα της οικογένειας. Φυσικά κάπου στο βάθος υπάρχει και η ιδέα του σεξ ως υποτιμητικό για τις γυναίκες, με αποτέλεσμα ενώ οι γονείς καμαρώνουν για τις σεξουαλικές σχέσεις των γιων, ανατριχιάζουν σε κάθε τέτοια νύξη σχετικά με τις κόρες τους. Οι κόρες θα πρέπει να παραμένουν αγνές και καθαρές, να μείνουν μακριά από κάθε σεξουαλική επαφή αλλά και την αντρική ματιά που θεωρείται ότι βρομίζει τις ίδιες, να προστατευτούν από το σεξ που δεν θεωρείται ότι έτσι κι αλλιώς προσφέρει οποιαδήποτε απόλαυση στις ίδιες.

Βέβαια σε έναν κόσμο όπου η γυναικεία σεξουαλικότητα υποτιμάται και η γυναικα συχνά αντιμετωπίζεται ως σεξουαλικο αντικείμενο, σε έναν κόσμο που απεικονίζει τον άντρα ως κυνηγό και τη γυναίκα ως θήραμα, η ανησυχία αυτή έχει μια βάση. Η λύση όμως δεν είναι να στερούμε ακόμα περισσότερες ελευθερίες από τις γυναίκες, να την καταπιέζουμε δηλαδή περαιτέρω. Η λύση είναι να ενδυναμώνουμε τα κορίτσια διδάσκοντάς τους ότι το σώμα τους τους ανήκει, ότι το σεξ δεν είναι ούτε κάτι βρόμικο ούτε κάτι που οφείλουν να προσφέρουν στους άντρες για να είναι αρεστές ή cool, οτι το σεξ μπορεί να είναι πηγή απόλαυσης ή ένδειξη οικειότητας ή οτιδήποτε επιλέξουν οι ίδιες να είναι. Aυτό όμως είναι μόνο το ένα μέρος της λύσης. Το άλλο μέρος είναι να διδάξουμε στα αγόρια ότι οι γυναίκες δεν είναι ούτε σεξουαλικά αντικείμενα, ούτε τρόπαια, ότι ο ανδρισμός τους δεν εξαρτάται από τον αριθμό των γυναικών με τις οποίες κανουν σεξ, οτι η συναίνεση δεν είναι μία «γκρίζα ζώνη» ούτε κατι που αποσπάς με πίεση, χειραγώγηση και ψέματα.

Ο μέσος σεξιστής μπαμπάς όμως δεν θέλει να μπει στον κόπο να αμφισβητήσει ούτε το δικό του προνόμιο ούτε τις δικές του συμπεριφορές και φυσικά ζορίζεται να τσεκάρει τους φίλους του που μιλάνε για τις γυναίκες σαν πράγματα. Προτιμά να συνεχίζει να παίρνει ως δεδομένη την πατριαρχία και τη θέση της γυναικας και έτσι να αναγκάζει την κόρη του να συμμορφώνεται με αυτή ελέγχοντας και περιορίζοντας την, αντί να προσπαθήσει να φτιάξει έναν κόσμο όπου αυτή θα μπορεί να κινείται ελεύθερα, ακριβώς όπως οι άντρες.