Οι πετυχημένες γυναίκες «ευνουχίζουν» λέει τους άντρες γιατί μάλλον ο ανδρισμός τους πηγάζει ακριβώς από την αίσθηση ανωτερότητάς τους απέναντί μας. Όσο «ανεβαίνουν» οι γυναίκες τόσο πέφτει η στύση των αντρών γιατί είναι ακριβώς η υποταγή μας σε αυτούς που τους «φτιάχνει». Αν συνεχίσουμε να ανερχόμαστε κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, δε θα θέλουν, λέει, πια να μας πηδήξουν οπότε οφείλουμε να επιλέξουμε προσεκτικά ανάμεσα στην επιτυχία και την αντρική προσοχή.

Αρκετά γενναίο που παραδέχεται ο Αντρέας ότι νιώθει να απειλείται από τις γυναίκες, αρκετά θαρραλέο που ομολογεί ότι τον ξενερώνει η γυναικεία δυναμικότητα και τον ανάβει η γυναικεία εξάρτηση. Αυτό απαντάει και σε ορισμένους προοδευτικούς άντρες που ισχυρίζονται ότι στηρίζοντας την πατριαρχία οι άντρες δεν αντιλαμβάνονται ότι χάνουν σε σεξ. Όμως οι σεξιστές άντρες δε θέλουν σεξ όσο θέλουν να διατηρήσουν το προνόμιό τους απέναντί μας. Ξέρουν ότι χάνουν σε σεξ γιατί είναι άντρες σαν αυτούς που εδραίωσαν την πατριαρχία, ήταν στο φινάλε οι άντρες που επέλεξαν να καταπιέσουν την γυναίκα και την γυναικεία σεξουαλικότητα. Δε θέλουν σεξ, δε θέλουν μάλλον σεξ το οποίο επιλέγουμε να δώσουμε και να πάρουμε επί ίσοις όροις, θέλουν σεξ με τους όρους τους, θέλουν σεξ ως μέσο επιβεβαίωσης της κυριαρχίας τους και ως μέσο ελέγχου πάνω μας. Θέλουν την γυναίκα υποταγμένη και κατώτερη και μας απειλούν ότι δε θα βρίσκουμε άντρα νομίζοντας οτι κι εμείς θέλουμε τόσο πολύ να μας ποθούν ως σεξουαλικά αντικείμενα που θα κάνουμε ένα βήμα πίσω στην επαγγελματική αρένα για να μας κάνουν την χάρη να μας πηδάνε.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το πως οι γυναίκες και οι μη λευκοί άνθρωποι επιλέγονται ως δεύτερα βιολιά από τους λευκούς για να προσελκύσουν την ψήφο γυναικών και μειονοτήτων. Αλλά αν ακόμα και αυτή η επιλογή εντός της αστικής δημοκρατίας απειλεί τον αντρικό εγωισμό και τον πυρήνα του είναι των σεξιστών, τότε ακόμα κι αυτή έχει ακόμα κάποια αξία.