Στην πρώτη φωτογραφία για παράδειγμα. για το εξαρχειώτικο αυτό μαγαζί, οι γυναίκες μιλάνε πολύ. Ο μύθος αυτός, τον οποίο έχω αναλύσει σε αυτό το κείμενο (https://avmag.gr/105792/105792/) βασίζεται στο επιβεβαιωμένο από πειράματα γεγονός πως οι άντρες, προτιμώντας τις γυναικες σιωπηλές, τις εκλαβάνουν ως φλύαρες ακόμα και όταν μιλάνε εξίσου ή και λιγότερο από τους άντρες. Υπενθυμίζοντας τους λοιπόν ότι μιλάνε υπερβολικά στην ουσία τις εγκαλούν στη σιωπή, τους λένε εμμέσως να το βουλώσουν.

Στη δεύτερη δεξιά φωτογραφία η σήμανση αναπαράγει την ιδέα οτι οι άντρες είναι φτιαγμένοι για μεγαλεία (λογοπαίγνιο με το epic shit) ενώ γυναίκες θα πρέπει να χαίρονται απλά που χάνουν βάρος ως το μέγιστο επιτευγμά τους. Αυτό αποτελεί μια ατόφια έκφραση χοντροφοβίας που δεν μπορεί να διακιολογηθεί καν, όπως κάνει συνήθως, με το επιχείρημα της υγείας καθώς η σημανση δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένες γυναίκες αλλά σε ΌΛΕΣ τις γυναικες, ακόμα και αυτές που είναι ήδη αδύνατες. ΟΛΕΣ οι γυναίκες θα πρέπει να χαίρονται που χάνουν βάρος -ακόμα και αν δεν αδυνατίζουν πραγματικά χάνοντας λίπος γιατί οι γυναίκες είναι και χαζές συν τοις άλλοις και θέλουν απλά να βλέπουν χαμηλότερα νούμερα στη ζυγαριά. Λαμβάνοντας ως δεδομένο οτι όλες οι γυναίκες είναι σε μία διαρκή προσπάθεια απώλειας βάρους και σε μια μόνιμη δίαιτα, η πατριαρχία όχι μόνο απεικονίζει τις γυναίκες ως «επιφανειακές», «ματαιόδοξες» και «υστερικές» με την εμφάνισή τους αλλά καλλιεργεί και καθαυτή την επιθυμία της απώλειας βάρους τραβώντας την προσοχή στο σώμα τους και κάνοντας τις να έχουν συνεχώς επίγνωση του βάρους τους. Είναι σαν να τους ψιθυρίζει συνέχεια στο αυτί «όλες οι γυναίκες θέλουν να είναι πιο αδύνατες, μήπως εσύ δεν είσαι γυναίκα αν δε θες;».

Στην τελευταία φωτογραφία, οι άντρες αναπαρίστανται με ένα απλό «ανθρωπάκι» από αυτά που βλέπουμε και στα φανάρια, ενώ οι γυναίκες με την φωτογραφία ενός pin-up girl, την μορφή ενός σέξι, χυμώδους κοριτσιού. Ο άντρας δηλαδή αντιπροσωπεύεται από αυτό που έχουμε μάθει να θεωρούμε ως την οικουμενική μορφή του ανθρώπου, ο default άνθρωπος, το ουδέτερο υποκείμενο ενώ η γυναίκα από την τέρψη της αντρικής ματιάς. Η σήμανση αυτή ουσιαστικά μας λέει ότι ο άντρας είναι το οικουμενικό υποκείμενο ενώ γυναίκα είναι απλά η ωραία γκόμενα (ωραίας πως την θεωρούν οι άντρες), καθιστώντας τις γυναίκες που δεν συμβαδίζουν με τα πατριαρχικά στερεότυπα απλά αόρατες ή μη-γυναίκες. Η υπερ-σεξουαλικοποίηση του γυναικείου σώματος έτσι ταυτίζεται με το ίδιο της το φύλο ενώ ο άντρας παραμένει unmarked γιατι δεν προσδιορίζεται αντίστοιχα από την γυναικεια ματιά αλλά υπάρχει αυτόνομος και αυτούσιος, ως ανεξάρτητο υποκείμενο που δεν προσδιορίζεται από τίποτα πέρα από τον εαυτό του.