Το ύπουλο με την πατριαρχία είναι ότι τα μηνύματα σαν αυτό το Δεγαμινιώτη χθες συνυπάρχουν ταυτόχρονα με αυτά σαν το παρακάτω: οι άντρες θέλουν τις σοβαρές που έχουν κάτι να πούν και όχι τα ξέκωλα και ταυτόχρονα επιθυμούν αυτές με τους ωραίους κώλους και τα βυζιά εις βαρος των «σεμνών». Αυτό δεν είναι ούτε ατύχημα ούτε μια εσωτερική αντίφαση, είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ο τρόπος που λειτουργεί η πατριαρχία χωρίζοντας τις γυναίκες πάντα σε δύο κατηγορίες αντίστοιχες του διαχωρισμου σώμα-πνεύμα (παρατηρείστε άλλωστε το πώς η ποθητή γυναικα ταυτίζεται με το σώμα της και μετατρέπεται και η ίδια σε «κωλάρα» και όχι σε γυναικα με κώλο): τις «μητέρες» και τις «πουτάνες», τις «σοβαρές» και τις «ξέκωλες», αυτές που εχουν κάτι να πουν κι αυτές που εχουν κάτι να δείξουν, αυτές που είναι για σεξ και αυτές που ειναι για οικογένεια. Κατηγορίες ΠΑΝΤΑ αλληλοαποκλειόμενες εκ κατασκευής (αν δεν κρύβει ενεργά τον κώλο και τα βυζιά της εξ ορισμού δεν ανήκει στην άλλη κατηγορία) με σκοπό να διαιρέσουν τις γυναίκες στρέφοντας τη μία εναντίον της άλλης αλλά επίσης να τις βάλουν σε μια συνεχή εσωτερική σύγκρουση με τις διαφορετικές πτυχές τους ρυθμίζοντας συνεχώς την σεξουαλικότητά τους. Το αποτέλεσμα έιναι οι γυναικες αισθάνονται ανεπαρκείς έτσι ώστε να μπορούν ευκολότερα να υποτιμηθούν: Είναι (στερεοτυπικά) όμορφες και εντυπωσιακές άρα χαζές και τσούλες ή είναι έξυπνες αλλά όχι αρκετά ποθητές και σέξι. Και πρέπει συνεχώς να αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους.

Το μήνυμα στην πατριαρχία είναι ότι ποτέ καμία γυναικα δεν είναι εξασφαλισμένη και οι άντρες μπορούν ανά πάσα στιγμή να απορριψουν την «Σεμνή» για την «κωλάρα» ή το αντίστροφο. Σε έναν κόσμο που η επιβίωση και η καταξίωση των γυναικών εξαρτιόταν (και συχνά ακόμα εξαρτάται) από τους άντρες, την αποδοχή τους και την επιθυμία τους γι αυτές ο διαχωρισμός αυτός σημαίνει οτι καμία γυναικα ποτέ δεν μπορει να είναι όλα όσα επιθυμεί ένας άντρας και γι αυτό βρίσκεται σε μια συνεχή θέση επισφάλειας, ζει με ένα συνεχές άγχος ότι θα την απορριψει για τον «αλλο τύπο» γυναίκας. Η ανασφάλεια αυτή καλλιεργείται τεχνηέντως με τέτοια memes, ατάκες και ιστορίες εγκατάλειψης αλλα στο τέλος είναι πάντα οι γυναικες που χρεώνονται με το έγκλημα ότι δεν ξέρουν να διατηρήσουν την προσοχή και το ενδιαφέρον ενός άντρα -είτε επειδή δεν έχουν κάτι να πουν είτε επειδη δεν είναι αρκετά σεξι. Στο μεταξύ φυσικά κανείς δεν κατηγορεί τους άντρες ότι «δεν ξέρουν τι θέλουν» ούτε αμφισβητεί την ικανότητα τους να είναι οι ίδιοι και σέξι και έξυπνοι. Ποτέ αυτοι δεν χρειάζεται να ξοδέψουν ιδιαίτερη ενέργεια και χρόνο να πείσουν κανέναν ότι έχουν μυαλό παρόλο που έχουν και μύες ούτε βέβαια η «σεμνότητα» θεωρείται προσόν για έναν άντρα.

Σε έναν κόσμο όπου ο φεμινισμός έχει αναδυθεί και εξαπλώνεται και οι γυναικες μπορούν συχνά να συντηρήσουν τις εαυτές τους, η απάντηση στον παραπάνω διαχωρισμό ειναι να καταλάβουμε βαθιά μέσα μας ότι ΔΕΝ υπάρχουν μονο δύο τύποι γυναικας, ότι ο κώλος και η σοβαρότητα, τα βυζιά και η εξυπνάδα δεν ειναι αλληλοαποκλειόμενα και ότι δεν χρειαζόμαστε την αντρική αποδοχή οπότε δεν χρειάζεται να επιλέξουμε και ανάλογο «στρατόπεδο». Με λίγα λόγια δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να βλέπουμε τις εαυτές μας μέσα απο την αντρική ματιά και μέσα από τις κατηγορίες που μας έχει προσφέρει η πατριαρχία, γιατί οι ίδιες αυτές οι κατηγορίες είναι μια παγίδα.