Η ηθοποιός Μυρτώ Αλικάκη σε πρόσφατη συνέντυξή της τοποθετήθηκε για το κίνημα του #Metoo δηλώνοντας ότι «υπάρχει μια υπερβολή στην ιστορία της σεξουαλικής παρενόχλησης». Η ηθοποιός προέβαλε την ένσταση της υποστηρίζοντας ότι για την ίδια «σεξουαλική παρενόχληση είναι το να σου ζητήσει ένας άνθρωπος με αντάλλαγμα μια επαγγελματική θέση να βρεθείς σεξουαλικά μαζί του κι αν εσύ του αρνηθείς να χάσεις τη θέση ή να πέσεις σε δυσμένεια». Ωστόσο υποστήριξε πως»αν δεν διακυβεύεται το επαγγελματικό κομμάτι και μιλάμε για ένα φλερτ που μπορεί να είναι πολύ επιθετικό θεωρώ οτι είναι μέρος της ζωής. Όπως ένας άντρας επιτίθεται με το φλερτ του έτσι κι εγώ μπορώ να αντεπιτεθώ χωρίς να το δεχτώ». Δεν παρέλειψε προς επίρρωση του ισχυρισμού της να προσθέσει το κλασικό «δεν μπορεί οι γυναίκες συνεχώς να διαμαρτύρονται ότι οι άντρες είναι ευνουχισμένοι και με το που σε κοιτάει ένας άντρας να νιώθεις απειλή».

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ξεκινήσουμε την αποδόμηση της θέσης ξεκαθαρίζοντας αν οι γυναίκες διαμαρτύρονται για κάτι αυτό ειναι κυρίως για την έμφυλη βία και την κουλτούρα του βιασμού. Και μπορεί να είναι 100% σίγουρη οτι δεν είναι οι ίδιες γυναικες που διαμαρτύρονται και για τα δύο καθώς οι γυναικες που υποφέρουν από την σεξουαλική έμφυλη βία έχουν καταλάβει ότι η ρητορική περί του υποτιθέμενου «ευνουχισμού» των αντρών δεν είναι παρά ένα πατριαρχικό τρίκ για την διατήρηση των έμφυλων ρόλων. Επομενως για ποιο λόγο θεωρεί οτι μια γυναικα θα πρέπει να υποστεί σεξουαλική παρενόχληση απλά επειδή μια άλλη ψάχνει έναν σύντροφο που να ταιριάζει με το πατριαρχικό αρρενωπό πρότυπο?

Οι διαμαρτυρίες περί ευνουχισμένων αντρών είναι κλασικός εκτροχιασμός της συζήτησης για την σεξουαλική παρενόχληση ακριβώς επειδη η πατριαρχία εσκεμμένα συγχέει το φλερτ, το οποιο εμπεριέχει μια αμοιβαίοτητα και από τα δυό μέρη, με την επιθετικότητα και την πίεση, που αφορά μόνο το ένα μέρος εις βάρος του άλλου. Με το να αποδέχεται την σύγχυση αυτή η Κα Αλικάκη το μόνο που καταφέρενει είναι να δίνει το πράσινο φως σε άντρες που βαφτίζουν «φλερτ» τις πιεστικές τους τακτικές που αδιαφορούν για το κατά πόσο οι γυναικες ανταποδίδουν και το πώς αισθάνονται για τις συνθήκες της διαντίδρασής τους και βασίζονται ακριβώς στην αίσθηση της απειλής ή την αμηχανία των γυναικών ώστε να τις κάνουν να υποχωρήσουν.

Επιπλέον, η ηθοποιός υποπίπτει σε σφάλμα όταν δείχνει να πιστεύει οτι το «επιθετικό φλερτ» των αντρων είναι συμμετρικό, δηλαδή ότι μπρεί να αντιμετωπιστεί με μία εξίσου επιθετική άρνηση από την πλευρά των γυναικών για τον απλό λόγο ότι αρνείται να λάβει υπόψη της την συστημική έμφυλη ανισότητα. Ακόμα δηλαδή και όταν δεν αφορά τον χώρο έργασίας, όπου οι ιεραρχίες είναι περισσότερο ξεκάθαρες, το ίδιο το κοινωνικό περιβάλλον καλλιεργεί μια ανισότητα που βάζει τις γυναικες σε πιο ευάλωτη θέση, είτε λόγω της διαφορετικής κοινωνικοποίησης των δύο φύλων ειτε λόγω του γενικευμένου φόβου που καλλιεργείται στις γυναικες από μικρή ηλικία. Από τη μία δηλαδή οι άντρες ανατρέφονται ως επιθετικοί ενώ οι γυναικες ως πιο υποχωρητικές και καλόβολες μαθαίνοντας από μικρές ότι τιμωρούνται δυσανάλογα όταν γίνονται δυσάρεστες ή λένε όχι με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να αποκρούσουν τις αδιάκριτες κινήσεις των αντρών ακριβώς λόγω αυτού το κοινωνικού conditioning . Από την άλλη, οι γυναίκες ζώντας με το συνεχή φόβο της έμφυλης βίας, ο οποιος επιβεβαιώνεται με καθημερινά περιστατικα γυναικών που τιμωρήθηκαν επειδή απέρριψαν έναν άντρα ή είπαν όχι, είναι απόλυτα λογικό να νιώθουν απειλή από το απρόσκλητο πέσιμο ενός άντρα που δεν φαίνεται να λογαριάζει το αν αυτές το απολαμβάνουν.

Η ηθοποιός δυστυχώς φαίνεται να αγκαλιάζει και το κλασικό πατριαρχικό gaslighting σύμφωνα με το οποίο οι γυναικες τάχα νιώθουν απειλή απλά και μόνο επειδή ένας άντρας τις κοιτάει, βγάζοντας τρελές χιλιάδες γυναίκες που έχουν βάσιμους λόγους να νιώθουν απειλή ή που αγανακτούν με τα γλοιώδη, χυδαία και επίμονα κοιτάγματα -χωρίς καμία να έχει φτάσει στα δικαστήρια για ένα απλό κοίταγμα όπως φαίνεται η Κα Αλικάκη να ανησυχέι λέγοντας οτι διαφωνεί «με την αμερικανική τάση να φτάνουν τα πάντα στο δικαστήριο». Ταυτόχρονα μιλάει για το «θάνατο του φλερτ» ακριβως επειδή από ολη αυτή την κουβέντα απουσιάζει η συναίνεση και η αμοιβαιότητα οι οποίες όταν αποτελούν αναπόσπαστα χαρακτηριστικά της προσπάθειας εξεύρεσης ερωτικών συτρόφων δεν υπάρχει φόβος να χαρακτηριστεί ως «παρενόχληση».

Η τοποθέτηση της Κας Αλικάκη δεν είναι το πιο σεξιστικό πράγμα που έχει ακουστεί στην σάπια ελληνική κοινωνία, βασίζεται όμως σε βασικές παρανοήσεις και πατριαρχικούς μύθους και σίγουρα δυσκολεύει τους φεμινιστικούς αγώνες θεωρώντας ότι υπάρχει πλαίσιο στο οποίο η σεξουαλική παρενόχληση είναι αθώα και αβλαβής. Παράλληλα η Κα Αλικάκη και όσ@ βρήκαν τα λεγόμενά της εύλογα θα πρέπει να αναρωτηθούν μήπως το «επιθετικό» φλερτ πολλών αντρών, όπως το ονομάζει ευφημιστικά η ίδια, βάζει τις γυναικες σε μια διαρκή άμυνα αναγκάζοντας τις να υιοθετήσουν μια διαρκή θέση θηράματος και κατά πόσο αυτό είναι τελικά η ουσία της πατριαρχίας.