Ο Ματσοσιαλιστής είναι περισσότερο μάτσο παρά σοσιαλιστής και γι αυτή η θέση που ονειρεύεται στον αντισεξιστικό αγώνα είναι να ρίχνει ξύλο σε κακοποιητικούς άντρες-εκτός βέβαια αν είναι κι αυτό σύντροφοι του.

Δεν του αρέσουν οι κλαψιάρες, θέλει τις Δυναμικές γυναίκες, ξέρετε σαν αυτές που μας πλασάρουν στις ταινίες δράσης. Η αδυναμία θα πρέπει να τιμωρειται. Ο ματσοσιαλιστής πιστεύει οτι στο φινάλε ο φεμινισμός αφορά το τι γυναίκες θέλει ΑΥΤΟΣ, με ποιες καβλώνει ρε παιδί μου! Και δεν καβλώνει με αυτές που ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να είναι θύματα. Ο φεμινισμός οφείλει να μας κάνει ελκυστικες και αρεστές στους άντρες αλλιώς δεν έχει και πολύ νόημα.

Αλήθεια, στην ταξική του ανάλυση άραγε ο «σύντροφος» πιστεύει ότι οι προλετάριοι, οι φτωχοί, αυτού που δουλεύουν για ψίχουλα και αναγκάζονται να υποστούν τις παραξενιές, τις απλήρωτες υπερωρίες και την κακοποιητική συμπεριφορά των αφεντικών γουστάρουν να είναι θύματα, ή εκει σκαμπάζει από συστημική ανάλυση και καταλαβαίνει από δυναμικές εξουσίας; Γιατί έτσι σύντροφοι, με victim blaming και τη νεοφιλελέ λογική της δυναμικότητας και της αυτοπεποιθησης, δε θα κάνουμε Επανάσταση.

Ο ματσοσιαλιστής, και κάθε άντρας που έχει αγανακτήσει με τις ‘κλαψομούνες’ έχει μια φίλη που κάποτε έχωσε σφαλιάρα, κλώτσησε στα @ρχίδια, έκανε ρεζίλι έναν άντρα που την παρενόχλησε, μα γιατί δεν μπορούμε να είμαστε κι εμείς σαν αυτή τη φίλη τους? Αυτό που δεν συνειδητοποιούν, και δε θέλουν κιόλας, είναι ότι κι εμείς έχουμε μια τέτοια ιστορία αλλά για κάθε ιστορία που παλέψαμε και αντισταθήκαμε, που βρίσαμε και σπρώξαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε, έχουμε άλλες πέντε όπου παγώσαμε, φοβηθήκαμε, μείναμε αμήχανες, διστάσαμε, πανικοβληθήκαμε. Και τις ιστορίες αυτές τις παίζουμε ξανά και ξανά στο κεφάλι μας ενώ ευχόμαστε να είχαμε αντιδράσει αλλιώς. ΑΥΤΕΣ τις ιστορίες όμως δεν τις λέμε ακριβώς γιατί άντρες σαν τον σύντροφο από δω θα μας κάνουν να ντραπούμε. Κι έτσι οι ιστορίες που ακούγονται συνήθως είναι αυτές που λέμε με περηφάνια.

Υπάρχουν βέβαια και οι ιστορίες αυτές όπου οι γυναίκες αντιστάθηκαν, ούρλιαξαν, πάλεψαν αλλά δεν είναι πλέον εδώ για να τις διηγηθούν. Κι αυτό το ξέρουμε και μας βαραίνει κάθε φορά που υπολογίζουμε πώς θα διαχειριστούμε μια κατάσταση που μυρίζει κίνδυνο και απειλή.