Ένα από τα θεμελιωδέστερα πατριαρχικά αξιώματα είναι πως οι άντρες θέλουν μόνο σεξ. Όχι μόνο αυτό αλλά και τρέφουν μια έμφυτη, σχεδόν βιολογική απέχθεια προς τις σχέσεις. Χιλιάδες αστεία, εκατοντάδες ταινίες -από ρομαντικές κομεντί μέχρι ταινίες δράσης- και πολλές από τις συμβουλές που δίνουν οι μαμάδες σε έφηβες κόρες βασίζονται στο αδιαμφισβήτητο αυτό πατριαρχικό κλισέ. Οι άντρες είναι αχόρταγα σεξουαλικά ζώα, ακούραστες σεξουαλικές μηχανές, που θέλουν να πηδήξουν ό,τι περνάει από μπροστά τους αλλά έχουν αλλεργία στις αγκαλίτσες, τις κοινές εξόδους και στο να γνωρίσουν τις φίλες σου. Το μόνο που θέλουν οι άντρες μετά το σεξ είναι ένα τσιγάρο και εσένα έξω από το κρεβάτι τους.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι την εικόνα αυτή την πλασάρει η ίδια η πατριαρχία, δηλαδή οι ίδιοι οι μισογύνηδες που υποτιμούν τις γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα. Δεν είναι οι φεμινίστριες που την  επινόησαν, αυτή βρίσκεται στην καρδιά της κυρίαρχης αρρενωπότητας, είναι συστατικό στοιχείο του ανδρικού προτύπου. Και είναι ακριβώς οι άντρες που δεν έχουν αμφισβητήσει την πατριαρχία και που απεχθάνονται τον φεμινισμό που την αναπαράγουν με ένα είδος περηφάνειας και συχνά μοχθηρίας προς τις γυναίκες.

Σε φεμινιστικές συζητήσεις πολλές φορές προκύπτει το θέμα του πώς η πατριαρχία βλάπτει και τους άντρες και συχνά η αναπαράσταση του υπερσεξουαλικού άντρα αναφέρεται ως παράδειγμα. Άλλες φορές δε αναφέρεται ως παράδειγμα «αντίστροφου σεξισμού» και «μισανδρίας», έννοιες που προσπαθούν σκληρά να υποστηρίξουν την ιδέα ότι ο φεμινισμός δεν είναι απαραίτητος και οι φεμινίστριες άδικα κλαίγονται γιατί για κάθε άδικο μισογυνικό στερεότυπο υπάρχει αντίστοιχα και ένα αντρικό. Μόνο που εδώ βρίσκεται η παγίδα που πολλοί αρνούνται να δουν: το μοντέλο του υπερσεξουαλικού άντρα που δεν σκέφτεται παρά το σεξ δεν βλάπτει τους άντρες όσο βλάπτει τις γυναίκες.

Το ότι οι άντρες έχουν εμμονή με την σεξουαλική αλλά όχι την συναισθηματική επαφή αρχικά προωθεί την ιδέα ότι το σεξ είναι κάτι που κυρίως οι άντρες θέλουν. Είναι δηλαδή σημαντική για την κατασκευή της έμφυλης διαφοράς. Οι άντρες θέλουν σεξ με έναν τρόπο που εμείς οι γυναίκες, ως συναισθηματικά, πνευματικά και εγκεφαλικά πλάσματα, ποτέ δε θα καταλάβουμε για τον απλό λόγο ότι εμείς δεν έχουμε τις ίδιες ορμές, μας λέει η πατριαρχία. Στην πραγματικότητα οι άντρες θέλουν σεξ όσο και οι γυναίκες, απλά ζουν σε έναν κόσμο που θεωρείται όχι μόνο θεμιτό να εκφράζουν τις ορέξεις τους αλλά αυτό γίνεται συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς τους.  Όσο πιο πολύ μιλάνε για τις κάβλες τους τόσο πιο μάγκες είναι. Ζουν επίσης σε έναν κόσμο που στιγματίζει και αποκρύπτει την γυναικεία σεξουαλικότητα ενώ ταυτόχρονα προσφέρει απλόχερα εικόνες και αφηγήματα που υπηρετούν την ανδρική ματιά και στοχεύει στον ερεθισμό της (ετεροφυλόφιλης) ανδρικής επιθυμίας.

Το παραπάνω έχει σχέση και με τον τρόπο που το σεξ κατασκευάζεται στην πατριαρχια. Η αντρική σεξουαλικότητα κατασκευάζεται ως εκ φύσεως κυριαρχική και επιθετική σε αντίθεση με την γυναικεία σεξουαλικότητα που είτε δεν υφίσταται είτε παρουσιάζεται ως παθητική και υποταγμένη. Με τον τρόπο αυτό το σεξ για τον άντρα ταυτίζεται με την επιβολή του και άρα ένας άντρας που θέλει και κάνει συνεχώς σεξ με πολλές γυναίκες είναι στην ουσία ένας άντρας που τιθασεύει και υποτάσσει περισσότερες γυναίκες. Με λίγα λόγια η επανάληψη του αστείου ότι οι άντρες δεν μπορούν να σταματήσουν να σκέφτονται το σεξ ή να ελέγξουν τις ορμές τους είναι ένα αστείο που δεν έχει τους ίδιους ως στόχους αλλά απλά προάγει την ιδέα του κυριαρχικού αρσενικού. Είναι επίσης προφανές πως η εξύμνηση της εκρηκτικής αντρικής σεξουαλικότητας έχει να κάνει και με την κουλτούρα του βιασμού, καθώς μιλώντας συνεχώς γι αυτή εντυπώνεται βαθύτερα η ιδέα πως είναι δύσκολο να πειθαρχηθεί και πως οι άντρες είναι εκ φύσεως επιρρεπείς στο βιασμό ακριβώς εξαιτίας των έντονων ορμών τους και του ζωώδους τρόπου που βλέπουν το σεξ.

Μια συνέπεια όμως που δεν συζητιέται τόσο συχνά είναι το πώς η αναπαράσταση του άντρα ως εμμονικού με το σεξ αλλά με απέχθεια προς τη δέσμευση καλλιεργεί χαμηλές προσδοκίες στις γυναίκες αλλά και ένα είδος entitlement στους άντρες. Αφενός, ανατρέφοντας τα κορίτσια με την ιδέα πως τα αγόρια θέλουν «μόνο ένα πράγμα» από αυτές, μαθαίνουν να αισθάνονται ευγνωμοσύνη ή μια αίσθηση υποχρέωσης όταν αυτοί επιθυμούν κάτι παραπάνω. Αφετέρου, προκύπτει η κατηγορία των λεγόμενων Καλών Παιδιών, δηλαδή όσων νιώθουν ότι οι γυναίκες τους χρωστάνε -προσοχή, σεξ, φροντίδα, χρόνο και ανταπόδοση- όταν αυτοί δεν τις προσεγγίζουν με αποκλειστικό στόχο το σεξ. Εξυπακούεται πως η δυναμική που δημιουργείται έτσι ανάμεσα στα φύλα σημαίνει πως οι γυναίκες είναι περισσότερο πιθανό να εγκλωβιστούν σε τοξικές για τις ίδιες σχέσεις γιατί, δεν μπορεί, για να έμεινε κάποιος και μετά το σεξ σημαίνει ότι θα έχει ειλικρινή, βαθιά συναισθήματα. Το αξίωμα ότι «οι άντρες θέλουν μόνο σεξ» μετατρέπεται έτσι σε μια παγίδα που κάνει τον παραδοσιακό, πατριαρχικό γάμο να φαίνεται ελκυστικός στις γυναίκες. Το να μη θέλει ένας άντρας μόνο να σε πηδήξει αλλά να μοιραστεί την καθημερινότητά του μαζί σου μετατρέπεται στο υπέρτατο κομπλιμέντο, στην ανώτατη πατριαρχική επιβράβευση, που δύσκολα κάποια μπορεί να αγνοήσει.

Η παραπάνω δυναμική περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι η πατριαρχία κατασκευάζει τη γυναίκα ως το κατεξοχήν φροντιστικό υποκείμενο, προορισμένη να εκτελεί χρέη ψυχολόγου και cheerleader για τους γύρω της, επιτελώντας τόνους απλήρωτης συναισθηματικής εργασίας. Κάθε φορά λοιπόν που ένας άντρας δεν σηκώνεται να φύγει μετά την εκσπερμάτιση, αλλά αποζητά την ενθάρρυνση, συμπαράσταση και ένα πρόθυμο αυτί με το οποίο μπορεί να μοιραστεί τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους χωρίς απαραίτητα να ανταποδίδει, είναι πολύ εύκολο να τα βρει σε μια γυναίκα. Η αίσθηση καθήκοντος και ευθύνης που καλλιεργείται σε αυτές προς οποιονδήποτε άντρα θέλει να μοιραστεί μαζί τους οτιδήποτε άλλο πέρα από σωματικά υγρά είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσει ασύμμετρες σχέσεις επειδή γίνεται δύσκολο οι γυναίκες να αντιληφθούν ότι η μονόπλευρη συναισθηματική φροντίδα είναι κι αυτή ένα είδος εκμετάλλευσης -η λέξη «εκμετάλλευση» πάντα παρέπεμπε στο σεξ.

Είναι λοιπόν δύσκολο να υποστηρίξουμε πως είναι οι άντρες αυτοί που κυρίως βγαίνουν χαμένοι από το στερεότυπο του γαμιά. Αυτό αντιθέτως μετατρέπεται σε κομμάτι της ανδρικής κυριαρχίας και στον αποτελεσματικότερο τρόπο με τον οποίο συστηματικά καλλιεργούνται χαμηλές προσδοκίες από τις γυναίκες στις σχέσεις τους με τους άντρες. Δεν είναι αντίστροφος σεξισμός, είναι ο κλασικός, παραδοσιακός μισογυνισμός που μάχονταν ανέκαθεν οι φεμινίστριες.