Προσέξτε πώς στην εποχή του #MeToo η αρρενωπότητα κατορθώνει να επαναπροσδιορίζεται ως μη βίαιη παραμένοντας όμως τοξική. Ο ανδρισμός εξακολουθεί να επιβεβαιώνεται μέσω της υποταγής μιας γυναίκας, η ιεραρχική σχέση συνεχίζει να υπάρχει, ρομαντικοποιείται όμως και παρουσιάζεται ως οικειοθελής. Η γυναίκα έτσι μπορει να «παραδίνεται», λέξη που ενεργοποιεί πολύ ρομαντικούς και παθιασμένους συνειρμούς μέχρι να σκεφτείς ότι κανείς ποτέ δεν είπε οτι η θηλυκότητα επιβεβαιώνεται όταν ο άντρας σου παραδίνεται. Η θηλυκότητα αντιθέτως επιβεβαιώνεται ακριβώς μέσω της παράδοσης σε έναν άντρα γιατί ορίζεται πάντα ως προς το ανώτερο αρσενικό.

Η αναπαράσταση αυτή της αγαπης και του έρωτα ως υποταγής και παραδοσης της γυναίκας στον άντρα χωρίς βία κάνει την πατριαρχική ιεραρχία πιο ευπεπτη και φυσική -το αντίθετο χτυπάει άσχημα όπως φανερώνουν και φράσεις τύπου «τον έβαλε στο βρακί της», «πέφτει παντόφλα» κτλ. Οι γυναίκες μαθαίνουν να βλέπουν τις σχέσεις και τις εαυτές τους μέσα από αυτή την αντρική οπτική και αφομοιώνουν το πρότυπο της υποταγής τους ως συναινετικό -δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η συγκεκριμένη σελίδα τσιτάτων φαίνεται να είναι γραμμένη από τη γυναικεία οπτική ενώ ταυτόχρονα πλασάρεται ως empowering για τις γυναίκες.