Φεμινισμός είναι η ιδέα πως ενώ στον καπιταλισμό τα αφεντικά εκμεταλλεύονται την ΜΙΣΘΩΤΗ εργασία των κατώτερων τάξεων, στην πατριαρχία οι άντρες εκμεταλλεύονται την ΑΜΙΣΘΗ εργασία των γυναικών οι οποίες παρέχοντας οικιακή εργασία χωρίς πληρωμή εξαρτώνται οικονομικά από αυτούς εντός μιας εγχρήματης οικονομίας -εφόσον χρήματα βγάζει μόνο αυτός που εργάζεται. Και ενώ η μισθωτή σκλαβιά παραμένει κι αυτή εκμετάλλευση, η άμισθη εργασία των γυναικων με αντάλλαγμα που βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του άντρα χωρίς καμία εγγύηση ή εξασφάλιση και που μπορει να περιλαμβάνει απλά τη βασική επιβίωση, είναι πιο κοντά στην παραδοσιακή έννοια της δουλείας.

Η πλαισίωση της οικιακής εργασίας ως «φροντίδας» που προσφέρεται ανιδιοτελώς και από αγάπη και όχι ως εργασίας αποκρύπτει το γεγονός πως αυτή απαιτεί κόπο, χρόνο, τεχνογωσία ενώ παράλληλα απελευθερωνει πόρους για τον άντρα που μπορει να επιδοθεί απερίσπαστος στην καριέρα του αποκτώντας οικονομικό και κοινωνικό κεφάλαιο και άλλες μορφές εξουσίας από τις οποίες οι γυναίκες αποκλείονται, κάτι που αυξάνει τη θέση εξάρτησής τους.

To αίτημα των φεμινιστριών για επαγγελματικές ευκαιρίες δεν οφείλεται σε κάποιο νεοφιλελεύθερο όραμα περί ατομικής επιτυχίας αλλά στην αναγνώριση πως σε μια καπιταλιστική οικονομία η αμοιβή τους είναι απαραίτητη για την αυτονομία τους. Για το πρόβλημα αυτό έχουν προταθεί διαφορετικές λύσεις (πχ συντάξεις σε νοικοκυρές ως αναγνώριση της οικιακής εργασίας τους) το οποίο δεν αναιρεί την αντικαπιταλιστική μας κριτική.

Η προσπάθεια φυσικά να παρουσιαστούν οι φεμινίστριες ως γυναίκες εγωίστριες που αρνούνται να διαθέσουν δωρεάν τον χρόνο τους και την ενέργειά τους για να φροντίσουν τον άντρα τους και το παιδί τους δεν αποταλεί παρά έναν συναισθηματικό εκβιασμό, ιδίως σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο που η γυναίκα έχει κατασκευαστεί ως το κατεξοχήν φροντιστικό υποκείμενο που έχει τάχα εκ φύσεως την κλίση να υπηρετεί τους άλλους.