«Γιατί υπάρχουν τόσες γυναικες μόνες τους;»
Το κείμενο αυτό επιχειρεί να απαντήσει σε ένα πλαστο ερώτημα που δημιουργεί το ιδιο. Η προβληματοποίηση της γυναικείας μοναξιάς είναι ένα βασικό μέσο πατριαρχικής προπαγάνδας η οποία προσπαθεί να πατρονάρει τις γυναικες και να τις πλαιώσει ως το πρόβλημα στην κρίση των σχέσεων που τάχα παρατηρείται. Στην πραγματικότητα, δεδομένου οτι οι άντρες είναι ίσοι σε αριθμό με τις γυναίκες (μην κάνουμε πάλι αυτή τη συζήτηση και με αναγκάσετε να ποστάρω παλι τα ίδια στατιστικά) για κάθε γυναίκα single αντιστοιχεί και ένας άντρας; Γιατί είναι λοιπόν μόνο οι μόνες γυναίκες που παρουσιάζονται ως το προβλημα?

Το άρθρο επιχειρεί να δώσει μια ταυτολογική εξήγηση: «Και στο ανδρικό στρατόπεδο συμβαίνει αυτό, αλλά δεν το φέρνουν τόσο βαρέως». Καταρχάς οι γυναικες μπορούν να το φέρουν τόσο βαρέως ακριβώς γιατι η κοινωνική τους επιτυχία και αξία περνάει μέσα από την ανδρική αποδοχή. Μια γυναικα μόνη της στιγματίζεται και θεωρείται αποτυχυμένη, άρα δεν είναι τόσο η μοναξιά το πρόβλημα όσο η ακύρωση που αισθάνεται από το αφήγημα της επιτυχίας. Κατά δεύτερον, εντελώς συμπτωματικά ως απάντηση στον φεμινισμό αναδύθηκε το κίνημα των incels, ανδρών δηλαδή που αυτοπροσδιορίζονται ακριβώς από την αποτυχία τους να βρουν γυναικα. Δεν μου φαίνεται ότι το παιρνουν και τόσο ελαφριά.

Σε κάθε περίπτωση το άρθρο προσπαθεί κουτοπόνηρα να κατηγορήσει τις γυναικες για την μοναξιά που υποτίθεται βιώνουν οι ίδιες επιχειρώντας να τη συνδέσει με την επαγγελματική τους σταδιοδρομία και την ανεξαρτησία που κατέκτησαν. Αν οι γυναίκες όμως άρχισαν να μένουν μόνες τους τη στιγμή που έγιναν πιο αυτόνομες μήπως αυτό είναι περισσότερο επιλογή? Δεν εννοώ οτι οι γυναικες ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να μην έχουν μια επιτυχυμένη και όμορφη σχέση, εννοώ οτι πλέον έχουν την επιλογή να μην είναι σε σχέσεις που δεν τις ικανοποιούν. Και φυσικά τέτοια κείμενα πάντα αποκρύπτουν ότι οι παλιές καλές εποχές που νοσταγλούν και που όλοι ήταν ζευγαρωμένοι αποτελούνταν ως επί το πλείστον από σχέσεις ανάγκης, σχέσεις βεβιασμένες,από σχέσεις κακοποιητικές, από σχέσεις που δεν ήταν υγιείς και φυσικά εκ των πραγμάτων οχι ισότιμες και που συχνά έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία. Τώρα οι γυναίκες έχουν απλά την πολυτέλεια να τις απορρίπτουν. Εκτός αν η ψυχολόγος του άρθρου προσπαθεί να μας πει οτι δεν είναι δυνατόν να νιώθεις μοναξιά εντός μιας μη ικανοποιητικής σχέσης.

Το κείμενο προσπαθεί να μας πείσει με ένα παράδειγμα «Η κολλητή μου για παράδειγμα δουλεύει μέχρι το βράδυ και γυρίζει κατάκοπη. Δεν έχει κουράγιο για τίποτα. Απλά κοιμάται. Κι ο φίλος της παραπονιέται. Γιατί δεν φροντίζει για τη σχέση τους. Εκείνη πιστεύει ότι καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια. Κι όμως, αν το δεις αντικειμενικά δεν προσπαθεί. Έχει αφιερωθεί στη δουλειά της» Η σχέση με λίγα λόγια υποφέρει επειδή η γυναικα έχει αφιερωθεί στην δουλειά της -και γι αυτό φταίει η ίδια, όχι πχ ο καπιταλισμός που ίσως την αναγκάζει να αφιερώσει τόση ενέργεια. Περιεργως ποτέ δεν ακούσαμε ότι οι σχέσεις υποφέρουν επειδή οι άντρες αφιερώνονται στην καριέρα τους. Η γυναικα έπρεπε πάντα να περιμένει υπομονετικά να γυρίσει σπίτι ο άντρας για να τον περιβάλλει με φροντίδα και να ευγνωμωνεί την τύχη της που βρήκε άντρα εργατικό και φιλόδοξο. Είναι μόνο η γυναικεία φιλοδοξία και ο γυναικείος δυναμισμός που φέρει εμπόδιο στις σχέσεις. Και ολο αυτό φυσικά παρουσιάζεται έντεχνα ως κάτι για το δικό μας καλό -βρε για να μην νιώθετε μοναξιά σας λέμε να αφήσετε τις καριέρες και να φροντίσετε τον αντρούλη σας, δεν είμαστε τίποτα συντηρητικές.

Το δίλημμα που θέτει το άρθρο είναι επίσης πλαστό. Δεν χρειάζεται να φταίνε ούτε οι άντρες ούτε οι γυναίκες που δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ζευγαρωμένοι σαν κάλτσες. Έχουμε εισέλεθει σε μια εποχή που οι κοινωνικές πιέσεις και οι μηχανισμοί υποχρεωτικού ζευγαρώματος έχουν ατονήσει και οι άνθρωποι βρίσκονται μπροστά στο υπαρξιακό άγχος μιας (πιο) ελεύθερης επιλογής -κι αυτό δεν είναι απαραιτητα κακό. Αν όμως η κρίση των σχέσεων συνδέεται με τον γυναικείο δυναμισμό και την γυανικεία καριέρα, δηλαδή πράγματα που ποτέ δεν υποτίθεται ότι αποτελούσαν εμπόδιο στις σχέσεις όταν προερχοταν από άντρες, αυτό ειναι κάτι που σίγουρα θα πρεπει να οδηγήσει κάποιους άντρες στο να κάνουν την αυτοκριτική τους. Μήπως τελικά τους φοβίζει τόσο η γυναικεία αυτονομία που είναι αυτοί που οδηγούνται στην μοναξιά. Μήπως δηλαδή θέλουν είτε σχέση μόνο με τους όρους τους οπως τους είχε συνηθίσει η πατριαρχία είτε καθόλου, αλλά παρολα αυτά συνεχίζουν να διαμαρτύρονται οτι οι γυναικες δεν αναταποκρίνονται στην προσέγγισή τους;

Μπορούμε πάντα βέβαία αντί να συνδέουμε αυτοματα την μοναξιά με τη απουσία ρομαντικής σχέσης να χτίσουμε έναν κόσμο όπου δε θα είνα μόνο αυτή στο επίκεντρο εις βάρος άλλων φιλικών σχέσεων. Αλλά αυτό θα δύσκολο να γίνει όσο η κοινωνικη επιτυχία και ολοκλήρωση τόσο αντρών όσο και (κυρίως) γυναικών ορίζεται βάσει ενός συγκεκριμένου σεναρίου γάμου και «αποκατάστασης