O λόγος που οι Δεξιοί εχθρεύονται την κοινωνιολογία ειναι ακριβώς επειδή στην πραγματικότητα αυτοί είναι που τρέμουν τη μετάβαση από το ειδικό στο γενικό. Προτιμούν περιστατικά βίας και καταπίεσης να παραμένουν «μεμονωμένες περιπτώσεις», τυχαία, ανεξήγητα και μοναδικά γεγονότα παρά την τακτική εμφάνισή τους, περιστατικά τα οποία δεν συνδέονται με ευρύτερα συστήματα εξουσίας και γι αυτό θα περέπει να αποδεχτούμε ως αναπόφευκτα αντί να τα εξηγούμε και να επέμβουμε σε αυτά.

Η μετάβαση από το ειδικό στο γενικό, όπως και σε κάθε επιστήμη, έχει να κάνει με την παρατήρηση κάποιων μοτίβων, κάποιων επαναλαμβανόμενων σχημάτων που αναδεικνύουν αιτιώδεις σχέσεις. Η κοινωνιολογική σκέψη έτσι μας βοηθάει να δώσουμε ερμηνεία σε έναν χαώδη κόσμο και να εστιάσουμε στις κοινωνικές και πολιτισμικές ρίζες σταθερά επανεμφανιζόμενων φαινομένων αντί να τα βλέπουμε όλα ξεχωριστά εστιάζοντας στους ατομικούς παράγοντες, όπως βολευει την νεοφιλελευθερισμό. Το να θεωρείς «ειδική» μια περίπτωση που θυμίζει άλλη μια ντουζίνα προηγούμενες μόνο τον τελευταίο χρόνο είναι ακραία αντι-επιστημονικό, είναι στα όρια τις δεισιδαιμονίας, θυμίζει εποχές που θεωρούσαν ότι είναι κάποια θεότητα που θόλωσε το μυαλό του άντρα με αποτέλεσμα να σκοτώσει τη γυναίκα και τα παιδιά του.

Ο λόγος που εμείς επιμένουμε στην χρήση του όρου «γυναικοκτονία» είναι επειδή η καθιέρωσή του, όπως και γενικότερα η θεωρητικοποίηση της βίας και της συστημικής καταπίεσης αποσκοπεί στη πρόληψη και την θεραπεία της. Όπως είναι δύσκολο να θεραπεύσεις και να προλάβεις μια ασθένεια εστιάζοντας μονο στα συμπτώματά της, χωρίς να βρεις την αιτία της, έτσι και με την έμφυλη, ρατσιστική, ομοφοβική βία, έτσι και με οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό φαινόμενο, αδυνατούμε ως κοινωνία να το εξαλείψουμε και να το διαχειριστούμε χωρίς να το καταλάβουμε εις βάθος. Χωρίς την πτώση της πατριαρχίας δε θα σταματήσουν να υπάρχουν γυναικοκτονίες.

Ο όρος γυναικοκτονία δεν κάνει καμία δολοφονία «καλύτερη» ή «προτιμότερη» από την άλλη, υποδεικνύει απλά ότι αυτή δε λαμβάνει χώρα σε ένα κενό αλλά συνδέεται με ένα συγκεκριμένο είδος πατριαρχικής σκέψης. Εχει δηλαδή ένα είδος κινήτρου που συνδέεται με την πατριαρχία και τη συγκεκριμένη κοινωνική κατασκευή των γυναικών ως κτήματα των αντρών και της οικογενείας τους, ως δευτερεύοντες υπάρξεις που συμπληρώνουν τη ζωή των αντρών, και με συγκεκριμένη κατασκευή της σεξουαλικότητά τους ως μιαρή και απαραίτητη να ελεγχθεί έστω και με τη βία. Θα μπορούσε και μια γυναίκα να διαπράξει γυναικοκτονία, πχ σκοτώνοντας την κόρη της επειδή «ατίμασε» την οικογένεια με κάποια σεξουαλική σχέση της. Επειδή όμως η πατριαρχία κατασκευάζει τον άντρα ως το κατεξοχήν βίαιο υποκείμενο, είναι συνήθως ο άντρας που έπαιρνε (και ακομα παίρνει) αυτό το ρόλο.
Κατά τ’άλλα ο καθένας θα μπορούσε να βρει τις απαντήσεις που θέτει ο βουλευτής στην βιβλιογραφία αλλά είπαμε, όταν εχθρεύεσαι τόσο την επιστήμη που θα μπορούσε να σου δώσεις τις απαντήσεις που προσποιείσαι ότι ψάχνεις και όταν δεν έχεις καμία διάθεση να καταπολεμήσεις τα συστήματα εξουσίας τα οπόια προτιμάς να θεωρείς «φυσικά», είναι επόμενο να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχουν.