Το σχόλιο αυτό δεν είναι μόνο άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς οι γυναίκες κατηγορούνται για την βιαιότητα ενός άντρα. Είναι ταυτόχρονα και μέρος μιας ευρύτερης ρητορικής που κατηγορεί τον φεμινισμό για την ηθική παρακμή της κοινωνίας. Σύμφωνα με το discourse αυτό, οι γυναίκες αφήνοντας τον παραδοσιακό τους ρόλο εντός σπιτιού, δεν μεγαλώνουν πια «σωστά» τα παιδιά με αποτέλεσμα αυτά να καταφεύγουν στην βία και την εγκληματικότητα.

Η ερμηνεία αυτή όχι μόνο αγνοεί άλλους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες για τα φαινόμενα που περιγράφει αλλά κυρίως αγνοεί ότι η βία παραμένει κυρίως ΑΝΤΡΙΚΗ βία και αυτή δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο -ούτε υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν οτι βρίσκεται σε έξαρση -αν μη τι άλλο οι βιασμοί και η αντρική επιθετικότητα είναι τόσο παλιά όσο και η πατριαρχία. Ταυτόχρονα υπονοεί πως οι γυναίκες πρέπει ως μάνες να καταβάλουν ένα συνεχές «συναισθηματικό έργο» για τους άντρες που διαφορετικά θα γίνουν βίαιοι -ευθύνη που έχουμε δει αργότερα να μετακυλίεται στην σύζυγο που δεν σταμάτησε τον βίαιο άντρα της. Οι γυναίκες οφείλουν στους άντρες αγάπη, στοργή, φροντίδα και συναισθηματική καθοδήγηση διαφορετικά αυτοί αναπόφευκτα θα γίνουν βίαιοι. Στο σενάριο αυτό οι πατεράδες φαίνεται να μην έχουν κανένα ρόλο στην ανατροφή του παιδιού.

Ο ηθικός πανικός που σκορπάνε τέτοια σχόλια έχει μοναδικό σκοπό να στρέψει την ματιά μας μακριά από το πρόβλημα της αντρικής βίας αλλά και άλλα δομικά κοινωνικά προβλήματα και να ασκήσει ένα συναισθηματικό εκβιασμό στις γυναίκες ώστε αυτές να αναλάβουν τον παραδοσιακό ρόλο τους εντός σπιτιού. Στην πραγματικότητα βέβαια είναι η ενδυνάμωση των γυναικών μέσω της οικονομικής ανεξαρτησίας που θα συνεισφέρει στην μείωση της αντρικής βίας -αν μη τι άλλο προς τις ίδιες. Όσο βέβαια η κοινωνία συνεχίζει να τις θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών, η οικονομική αυτή ανεξαρτησία θα βρίσκει εμπόδια.

Δεν χρειαζόμαστε φεμινισμό ούτε κανένα άλλο κίνημα κοινωνικής δικαιοσύνης, θα διευθετηθούν όλα μετά θάνατον παιδιά, λίγη υπομονή θέλει.

Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος που η ιδέα της μεταθανάτιας ζωής χρησιμεύει ως όργανο διατήρησης του status quo. Στο μεταξύ ο υποτιθέμενος κυνισμός (που μας τον πλασάρουν συχνά ως απλό «ρεαλισμό») είναι απαραίτητος για να κρατάει τον καταπιεσμένο σε θέση υποτέλειας. Γιατί να μπει στον κόπο να κάνει την επανάστασή του, αφού έτσι κι αλλιώς ΤΙΠΟΤΑ, ΠΟΤΕ δεν έχει αλλάξει!

Αυτό φυσικά είναι όχι μόνο εύκολο να διαψευστεί με μια ματιά στην ιστορία αλλά και εκατομμύρια φεμινίστριες ανά τον κόσμο μπορούν να σας διαβεβαιώσουν πως η ζωή τους έγινε άμεσα πολύ καλύτερη με τον φεμινισμό, και μόνο που ξύπνησαν από τον πατριαρχικό λήθαργο.

Θέλω να πιστεύω πως όταν λέει ότι όλοι από ένα πουλί ήρθαμε στον κόσμο να εννοεί τον πελαργό.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι κάθε γυναίκα που απορρίπτει τον φεμινισμό οφείλει σήμερα να το κάνει πάντα τονίζοντας 1) τη σημασία του πουλιού και γενικά των αντρών στη ζωή της και 2) το πόσο δυναμική και διεκδικητική είναι η ίδια. Το σχόλιο αυτό συμπυκνώνει ένα νέο τύπο θηλυκότητας, αυτόν της Δυναμικής Αντιφεμινίστριας™, , που προωθείται από το μετα-φεμινιστικό discourse -το πλαίσιο δηλαδή που επικράτησε μετά την έλευση του φεμινισμού αλλά φροντίζει να αγνοεί τον φεμινισμό και να προσποιείται ότι έχει επιτευχθεί η πλήρης ισότητα.

Ο τύπος αυτός θηλυκότητας έχει υποχρέωση συνεχώς να διακηρύσσει πόσο σεξουαλική αλλά και δυναμική είναι και ταυτόχρονα να απορρίπτει τον φεμινισμό ακριβώς επειδή απολαμβάνει το σεξ και έχει δυνατή προσωπικότητα -υπονοώντας δηλαδή ότι το να είσαι φεμινίστρια αποκλείει αυτά τα δύο. Ο τύπος της θηλυκότητας που απορρίπτει τον φεμινισμό γιατί θεωρεί τον άντρα εκ φύσεως ανώτερο και αποδέχεται την υποταγή της δεν αρμόζει στον Δυτικό κόσμο και αποδίδεται από αυτόν στις γυναίκες της «Ανατολής». Η Δυτική αντιφεμινίστρια αντιθέτως είναι αυτή που αγαπάει το (ετεροφυλόφιλο) σεξ και δεν έχει βιώσει σεξισμό γιατί τον έχει απωθήσει με την δύναμη της προσωπικότητας ως ασπίδα. Η ιδία αρέσκεται να πιστεύει ότι είναι διεκδικητική, επειδή όμως αυτό το κάνει σε ατομικό και όχι σε συλλογικό επίπεδο παραμένει ευάλωτη απέναντι στην πατριαρχική εξουσία.

Όσον αφορά τους ισχυρισμούς των αντιφεμινιστριών πως οι ίδιες δεν έχουν βιώσει ποτέ τον σεξισμό ή αντρική παραβιαστική συμπεριφορά, προσωπικά διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Τον σεξισμό και την παραβιαστικότητα η κοινωνία μας έχει μάθει να τα φυσικοποιούμε αλλά και να τα εκλογικεύουμε τόσο πολύ που καταλήγουμε σχεδόν να μην τα βλέπουμε χωρίς τα απαραίτητα εργαλεία. Ακόμα και αν αληθεύει όμως και η συγκεκριμένη στάθηκε τόσο τυχερή, κάθε αντιφεμινίστρια έχει ζήσει στον ίδιο κόσμο με εμάς, όπου η απειλή της αντρικής βίας είναι υπαρκτή. Δεν υπάρχει γυναίκα που δεν της έχουν πει να προσέχει, να μην γυρνάει αργά σπίτι της ή να μην της έχουν δώσει οδηγίες για το πώς να αποφύγει τον βιασμό. Επομένως ακόμα και δεν έχει βιώσει την σεξουαλική βία ως προσωπική εμπειρία, έχει αναγκαστεί να προσαρμόσει τη ζωή της σε αυτήν. Και το γεγονός ότι δεν αμφισβήτησε ποτέ τους κανόνες του πατριαρχικού παιχνιδιού δεν την κάνει δυνατή αλλά μάλλον αδύναμη να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα αντί να βυθιστεί στην άρνηση

Αλλεπάλληλα χτυπήματα δέχονται οι καημένοι οι άντρες από την επέλαση του φεμινισμού που δεν τους αφήνει να χαλαρώσουν λίγο και να απολαύσουν την ευγνωμοσύνη μας για όλα τα δικαιώματα που μας έδωσαν. Μετά τη διαφήμιση της Gillette σειρά έχει η ταινία On the Basis of Sex που ξύνει πληγές που έχουν επουλωθεί πια μιλώντας για την καταπίεση των γυναικών πολλές δεκαετίες πριν όταν οι σχολιαστές δεν είχαν γεννηθεί, εύχονται όμως να ζούσαν τότε γιατί ήταν πιο αγνές εποχές, όπου οι άντρες ήταν άντρες και οι γυναίκες γυναίκες, όχι σαν τώρα με τα ξέκωλα που σπρώχνουν τα παιδιά στα ναρκωτικά.

Και τι είναι άλλη μια βιογραφική ταινία για τη ζωή μιας γυναίκας αν όχι φεμινιστική προπαγάνδα? Όλοι ξέρουμε ότι οι κανονικές ταινίες θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με τις ζωές των ανδρών που έχουν όντως ενδιαφέρον και το πώς ξεπέρασαν όλες τις δυσκολίες και έσωσαν τον κόσμο από τους εξωγήινους/ τους τρομοκράτες/ τα αντίπαλα έθνη. Όχι για το πώς βγήκαν οι γυναίκες από την κουζίνα τους, ποιον νοιάζει πια αυτό?

Και στο κάτω κάτω πώς θα επιτευχθεί πραγματική ισότητα αν συνεχίζουμε να μιλάμε για την καταπίεση που αντιμετώπισαν ιστορικά οι γυναίκες? Το μόνο που έχει ως αποτέλεσμα είναι να κακοκαρδίζει τους άντρες που προτιμούν να μην τα θυμούνται αυτά και να δίνει στις γυναίκες την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να παλεύουν για κάτι καλύτερο. Αν δεν είναι αυτό καταπίεση δεν ξέρω τι είναι και πώς να μην αναρωτιέται μετά ο Γιώργος, 29, σεφ από Πάτρα πότε θα βάλουν μυαλό εκεί στο Χόλιγουντ.