Το σχόλιο αυτό δεν είναι μόνο άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς οι γυναίκες κατηγορούνται για την βιαιότητα ενός άντρα. Είναι ταυτόχρονα και μέρος μιας ευρύτερης ρητορικής που κατηγορεί τον φεμινισμό για την ηθική παρακμή της κοινωνίας. Σύμφωνα με το discourse αυτό, οι γυναίκες αφήνοντας τον παραδοσιακό τους ρόλο εντός σπιτιού, δεν μεγαλώνουν πια «σωστά» τα παιδιά με αποτέλεσμα αυτά να καταφεύγουν στην βία και την εγκληματικότητα.

Η ερμηνεία αυτή όχι μόνο αγνοεί άλλους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες για τα φαινόμενα που περιγράφει αλλά κυρίως αγνοεί ότι η βία παραμένει κυρίως ΑΝΤΡΙΚΗ βία και αυτή δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο -ούτε υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν οτι βρίσκεται σε έξαρση -αν μη τι άλλο οι βιασμοί και η αντρική επιθετικότητα είναι τόσο παλιά όσο και η πατριαρχία. Ταυτόχρονα υπονοεί πως οι γυναίκες πρέπει ως μάνες να καταβάλουν ένα συνεχές «συναισθηματικό έργο» για τους άντρες που διαφορετικά θα γίνουν βίαιοι -ευθύνη που έχουμε δει αργότερα να μετακυλίεται στην σύζυγο που δεν σταμάτησε τον βίαιο άντρα της. Οι γυναίκες οφείλουν στους άντρες αγάπη, στοργή, φροντίδα και συναισθηματική καθοδήγηση διαφορετικά αυτοί αναπόφευκτα θα γίνουν βίαιοι. Στο σενάριο αυτό οι πατεράδες φαίνεται να μην έχουν κανένα ρόλο στην ανατροφή του παιδιού.

Ο ηθικός πανικός που σκορπάνε τέτοια σχόλια έχει μοναδικό σκοπό να στρέψει την ματιά μας μακριά από το πρόβλημα της αντρικής βίας αλλά και άλλα δομικά κοινωνικά προβλήματα και να ασκήσει ένα συναισθηματικό εκβιασμό στις γυναίκες ώστε αυτές να αναλάβουν τον παραδοσιακό ρόλο τους εντός σπιτιού. Στην πραγματικότητα βέβαια είναι η ενδυνάμωση των γυναικών μέσω της οικονομικής ανεξαρτησίας που θα συνεισφέρει στην μείωση της αντρικής βίας -αν μη τι άλλο προς τις ίδιες. Όσο βέβαια η κοινωνία συνεχίζει να τις θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών, η οικονομική αυτή ανεξαρτησία θα βρίσκει εμπόδια.