Τα αστειάκια για τους υπερπροστατευτικούς μπαμπάδες που κυκλοφορούν και η πεποίθηση πως ο μπαμπάς οφείλει να προστατεύσει την κόρη τους από τους άντρες που θα θέλουν να την εκμεταλλευτούν, μπορεί να φαίνονται καλοπροαίρετα αλλά κρύβουν το μήνυμα πως η γυναίκα αναγκαστικά ανήκει σε έναν άντρα. Ακόμα και η τέλεση ενός γάμου υπονοεί πως η γυναίκα περνάει από την δικαιοδοσία του πατέρα της σε αυτήν του άντρα της και γι αυτό ο δεύτερος χρειάζεται την άδεια του πρώτου.

Ο μπαμπάς προστάτης όχι μόνο εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης που φρουρεί την ιδιοκτησία του αλλά με την επεμβατική και ανταγωνιστική συμπεριφορά υποτιμά την κρίση της κόρης, της στερεί agency και την αντιμετωπίζει σαν ένα παθητικό άβουλο ον. Ο ανταγωνισμός και η καχυποψία προς τον σύντροφο δεν είναι άλλωστε άσχετα με το γεγονός ότι ο σύντροφος είναι αυτός που κάνει σεξ με την κόρη και αυτό την καθιστά ευάλωτη αφού φυσικά η γυναίκα είναι πάντα αυτή που ‘χάνει’ από το σεξ.

Δεν χρειαζόμαστε μπαμπάδες που θα εκδικηθούν αυτόν που μας «πλήγωσε» -άλλωστε και το να πληγωθούμε είναι μέρος της διαδικασίας. Χρειαζόμαστε περισσότερους μπαμπάδες που θα μεγαλώνουν κόρες με αυτοπεποίθηση και γιους που θα σέβονται τις γυναίκες.

~Hürrfem Sultan