Η νοσταλγία του παρελθόντος είναι τόσο μία αισθητική όσο και μια ιδεολογία. Είναι τόσο μια νοσταλγία για τα παλιά πράγματα, το σπιτικό φαί της μαμάς, το στιλ μιας άλλης εποχής όσο και μια νοσταλγία για την παλιά τάξη πραγμάτων, τις παλιές βεβαιότητες, τις παλιές ιεραρχίες. Είναι μια τεχνοφοβική αντιμετώπιση του κόσμου που καταλήγει σε μια νοσταλγία για τα πράγματα των παιδικών χρόνων, όχι επειδή ήταν πιο εύχρηστα ή λειτουργικά αλλά επειδή είναι δεμένα με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, μιας ηλικίας που φαντάζει πιο αθώα και απλή γιατί ήταν μια περίοδος χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ευθύνες και χωρίς δεσμεύσεις. Είναι μια νοσταλγία για την πουριτανική ηθική που υπαγορεύεται από την ντροπή, την πειθαρχία των έφηβων στους μεγαλύτερους μέσω του κώδικα των «καλών τρόπων», την υποταγή των γυναικών μέσω του φόβου, την ανάδειξη του έθνους ως μόνου γνώμονα πολιτικής συγκαλύπτοντας κάθε άλλη ταυτότητα. Ειναι ταυτόχρονα μια εξιδανίκευση ενός παρελθόντος που δεν υπήρξε ΠΟΤΕ, όπου τάχα τα συναισθήματα ήταν πιο αγνά και οι σχέσεις πιο δυνατές ενώ στην πραγματικότητα αυτές κρατούσαν παραπάνω ακριβώς λόγω της εξαιρετικής κοινωνικής πίεσης, του φόβου για το «τι θα πει ο κόσμος» και φυσικά της οικονομικής εξάρτησης των γυναικών από τους άντρες.

Η νοσταλγία του παρελθόντος είναι γι’αυτό ΠΑΝΤΑ μισογυνική γιατί κάθε εποχή που ο νοσταλγός αναπολεί είναι μία εποχή που οι γυναίκες είχαν λιγότερα δικαιώματα και λιγότερες επιλογές. Αυτό όμως ο νοσταλγός το προσπερνάει πολύ βολικά ρομαντικοποιώντας απροσδιόριστες περασμένες εποχές και σπέρνοντας ηθικό πανικό, αποδίδοντας έτσι τα δεινά της σημερινής εποχής στις αλλαγές που έχουν επέλθει, παρουσιάζοντας μια εικόνα όχι απελευθέρωσης αλλά ηθικής κατάπτωσης και αποσύνθεσης. Ο 21ος πρώτος αιώνας είναι τάχα ο αιώνας με τα «Παιδιά χωρίς πατέρα», δηλαδή παιδιά χωρισμένων γονιών ή ανύπαντρων μητέρων, αγνοώντας όλες τις προηγούμενες εποχές όπου οι άντρες δεν είχαν καν υποχρέωση να αναγνωρίσουν οποιοδήποτε παιδί και τα «παιδιά χωρίς πατέρα» αποκαλούνταν αποκαλούνταν απροκάλυπτα «μπάσταρδα» ή δυσκολεύονταν να επιβιώσουν.

Ο νοσταλγός του παρελθόντος είναι πάντα άνθρωπος χωρίς κριτική σκέψη, ποστάρει αναρτήσεις χωρίς νόημα και πιστεύει σε πράγματα χωρίς ουσία γιατί παραμένει πάντα προσκολλημένος στους τύπους και την επιφάνεια. Ο νοσταλγός του παρελθόντος είναι άνθρωπος χωρίς μέλλον γιατί στοιχειώνεται από τα φαντάσματα άλλων εποχών καταδικάζοντας τον σε έναν κόσμο που βιώνει ως εχθρικό ακριβώς λόγω του entitlement που αυτά τα φαντάσματα του καλλιεργούν και λόγω των ψεύτικων υποσχέσεων που του έδωσαν. Μπορούμε σχεδόν με βεβαιότητα να πούμε όμως πως ο νοσταλγός του παρελθόντος θα παρέμενε νοσταλγός του παρελθόντος σε όποια εποχή και να ζούσε.