Eδώ είναι ένα παράδειγμα καλοπροαίρετου σεξισμού που συνδυάζεται άψογα με passive-aggressiveness.

Η ευχή για τη μέρα που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ γιορτή έχει σκοπό να υπενθυμίσει στις γυναίκες τον φυσικό τους ρόλο που είναι να γεννάνε τα παιδιά των αντρών και να τους κανακεύουν με την συναισθηματική εργασία που καταβάλουν τάχα επειδη αυτές είναι εκ φύσεως ευαίσθητες ενώ οι άντρες «χοντρόπετσοι». Οι γυναίκες έτσι εκπαιδεύονται να μην περιμένουν καμία εκδήλωση συναισθημάτων από τους άντρες, να μην έχου κανένα σημάδι για την δική τους αγαπη παρά μόνο κανένα λουλούδι μια στο τόσο, ξέρετε, όπως δεν έχουμε κανένα σημάδι για την ύπαρξη του Θεού αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε αυτόν.

Καλλιεργούνται έτσι οι χαμηλές προσδοκίες και το «με αγαπάει με το δικό του τρόπο, απλά δεν το δείχνει» που μπορεί να ειπωθεί ακόμα και για κακοποιητικές σχέσεις ενώ ταυτόχρονα οι γυναικες οφείλουν να δείχνουν διαρκώς τρυφερότητα και στοργή καλύπτοντας τις ανασφάλειες και τις συναισθηματικές ανάγκες των γύρω τους. Φυσικά όλο αυτό ενισχύεται και από τις ενοχές που καλλιεργούνται ότι τάχα «τους πρήζουμε» και τους «χαλάμε τη ζωή» και άρα αυτοί μας ανέχονται απλά για τα ανταλλάγματα που προσφέρει η υποτιθέμενη γυναικεία μας φύση.

Το οτι το ποστ αυτό έχει χιλιάδες likes είναι δυστυχώς η απόδειξη ότι το διαχρονικό αυτό πατρονάρισμα είναι ο ευκολότερος τρόπος οι ίδιες οι γυναίκες να εσωτερικευσουν τον ρόλο που τους επιβάλλει η πατριαρχία.