Σε σημερινό κείμενο στη Lifo ο συντάκτης τάχθηκε υπερ της πιο καταπιεσμένης, περιθωριοποιημένης και άδικα βαλλόμενης ομάδας των τελευταίων ημερών: τους ισαποστάκηδες.

Για να απαντήσουμε στο αγωνιώδες ερώτημά του: κανείς δεν στέρησε από κάποιον το δικαίωμα να μένει αμέτοχος, απλά τους άσκησε κριτική για την αδιαφορία και την αποστασιοποιησή τους. Το οτι θελουν να μείνουν εκτός πολιτικών πραγμάτων δεν σημαίνει οτι κέρδισαν το δικαίωμα να είναι εκτός κριτικής.

Οσον αφορά πάλι το αφήγημα περί «δύο αντίθετων απόψεων» το έχουμε ήδη πει: δεν υπάρχουν δύο «αντίθετες απόψεις», δεν υπάρχουν καν απλά δύο κόμματα. Υπάρχει η υπάρχουσα κατάσταση, το status quo, και αυτοί που θέλουν να τα αλλάξουν. Υπάρχει η αδικία, η καταπίεση, η φτώχια, η εκμετάλλευση και η βίαιη καταστολή που παρατηρείται και αυτοί που θέλουν να τις σταματήσουν. Είναι προφανές πως όταν δεν παίρνεις θέση υπερ της αλλαγής, το status quo θα εξακολουθήσει να υφίσταται αν μη τι άλλο λόγω αδράνειας.

Γι αυτό και κάθε παράπονο περί «διχασμού» ή «εμφυλίου» που ακούγεται αυτές τις μέρες είναι αποπροσανατολιστικό: δεν υπαρχουν δύο πλευρές που διχάζουν, αυτό που διχάζει είναι η πραγματικότητα όπου η μία πλευρά έχει την απόλυτη εξουσία και η άλλη βρίσκεται στο απόλυτο έλεος της, καταδικασμένη σε καταστολή και βίαιη τιμωρία αν την αμφισβητήσει και δεν πειθαρχήσει πλήρως στις επιταγές της. Η βία δεν φέρνει βία σε έναν αέναο κύκλο χωρίς αρχή μέση και τέλος, είναι η βία του συστήματος που απλά γεννά αντίδραση. Αν πιάνεις αυτή τη σειρά από τη μέση κάνοντας το δικό σου μοντάζ, απλά παραποιείς την ιστορική πραγματικότητα.

H αντίληψη αυτή του κόσμου σε καμία περίπτωση δεν είναι «μανιχαιστική», γιατί δεν τίθεται με όρους καλού-κακού, δεν είναι τόσο μια ηθική αξιολόγηση. Τίθεται με όρους καταπιεστή και καταπιεζόμενου, ισχυρού και ανίσχυρου, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Τίθεται συγκεκριμένα με όρους ΔΟΜΙΚΗΣ καταπίεσης, δηλαδη΄καταπίεσης που βρίσκεται στον πυρήνα της οργάνωσης της κοινωνίας και του κράτους, δεν αλλάζει αυτό με κάποια επεισόδια κάποια Τρίτη βράδυ.

Btw, το «είτε είσαι μαζί μας είτε είσαι εναντίον μας» που είχε πει ο Bush όταν κήρυξε το «πόλεμο κατά τις τρομοκρατίας» δεν ήταν χυδαίο επειδή εγκάλεσε κάποιους υποτιθέμενους ισαποστάκηδες, αλλά γιατί ήταν ένας εκβιασμός που ειπώθηκε από την πλευρά της ισχυρότερης πολεμικής μηχανής παγκοσμίως απειλώντας έμμεσα όποι@ δεν συνταχθεί μαζί της. Επιπλέον, στον πόλεμο αυτό τα δύο μέρη όπως ξέρουμε πλέον καλά δεν ήταν πραγματικά οι ΉΠΑ και οι τρομοκράτες, ο πόλεμος αυτός ήταν πάλι πόλεμος μεταξύ ασύμμετρων δυνάμεων και είχε χιλιάδες αθώα θύματα.

Οι ισαποστάκηδες συνήθως ξεκινούν ως άτομα που έχουν απλά απορροφήσει την κυρίαρχη ιδεολογία, που αναμασούν τσιτάτα και κλισέ κενά περιεχομένου γιατί όλα μας έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτά και βαριούνται να ψαχτούν παραπάνω. Συχνά όμως εξελίσσονται σε άτομα που πεισματικά αρνούνται να ενημερωθουν, που αντιστέκονται σε κάθε προσπάθεια πολιτικής ανάλυσης, που φυλάνε την άγνοια τους ως κόρη οφθαλμού. Άλλοτε είναι βολεμένοι και αυτό είναι απόδειξης της προνομιάρας τους, άλλοτε προτιμούν να ζουν σε άρνηση νιώθοντας αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος της αδικίας και της καταπίεσης γιατί νίωθουν υποσυνείδητα ότι θα τους συνθλίψει.
Όπως και να έχει όμως, με τα λόγια του Νοτιο-Αφρικάνου Desmond Tutu: Aν είσαι ουδέτερος σε συνθήκες αδικίας, έχεις επιλέξει την πλευρά του καταπιεστή.