Έχω την εντύπωση ότι η αντίδραση του γυναικείου κινήματος απέναντι στο σχέδιο νόμου για την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια είναι κάπως μουδιασμένη. Την ώρα που αφίσες με τη χειριστικότατη προπαγάνδα των Ενεργών Μπαμπάδων έχουν τοποθετηθεί σε εκατοντάδες panels δίπλα από στάσεις αστικών λεωφορείων σε όλη την Αττική, την ώρα που χωρίς αντίλογο το γνωστό λόμπυ πιπιλίζει τ’ αυτιά της κοινής γνώμης σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, οι φωνές που εκπροσωπούν τις γυναίκες, αν και υπαρκτότατες, ακούγονται κάπως διασκορπισμένες, λες και σαν κίνημα δεν έχουμε αντιληφθεί το διακύβευμα του επίμαχου ζητήματος, λες και θεωρούμε ότι δεν μας αφορά, λες και παρακολουθούμε απαθώς τα σχετικά με το σχέδιο νόμου δρώμενα σαν ένα ατύχημα που αναμένουμε να συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Πρόκειται βέβαια για ένα μούδιασμα, μια αμηχανία εν μέρει κατανοητά, διότι ο τρόπος που πλασάρεται το νομοσχέδιο ίσως έχει κάνει πολλές από εμάς να πιστεύουμε ότι θα επιφέρει την πολυπόθητη ισότιμη συμμετοχή των αντρών στις οικογενειακές υποχρεώσεις και ΝΕ ΤΙ, ΑΥΤΟ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ;

Το λόμπυ των μπαμπάδων έχει εκμεταλλευτεί κάθε μέθοδο πειθούς για να μας αποδείξει ότι δήθεν αδικείται από το νόμο: επίκληση στο συναίσθημα, ψευδοεπιστήμη, επίμονες πιέσεις σε πολιτικά πρόσωπα, βομβαρδισμό φθηνών τσιτάτων σε πανό, αφίσες, αυτοκόλλητα, διαδικτυακές διαφημίσεις, ενώ έχει τη στήριξη ισχυρών «συμμάχων», από διαφημιστικές εταιρείες μέχρι καθεστωτικά ΜΜΕ, που προωθούν τον έντονα πατριαρχικό του λόγο συχνά αφιλοκερδώς. Όμως η συναινετική συνεπιμέλεια ΗΔΗ προβλέπεται από το νόμο, ευτυχώς όμως ως τώρα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ.

Για να ξεδιαλύνουμε ορισμένες ασάφειες λοιπόν, όχι, το εν λόγω νομοσχέδιο που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση χθες δεν προσφέρει «επιλογές», διότι καθιστά τη συνεπιμέλεια κατόπιν διαζυγίου ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ, ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΗ, ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ. Η ελευθερία και άνεση επιλογής εντός μιας τέτοιας συνθήκης είναι παρόμοια με το να κλειδώσουμε δύο άτομα σε ένα κελί και μετά να τους δείξουμε μια πόρτα που αχνοφαίνεται κάπου στο βάθος λέγοντάς τους «δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σας, να, ορίστε, εκεί είναι η πόρτα, περπατήστε μέχρι εκεί και φύγετε αν αυτό θέλετε», ενώ παράλληλα ισχυριζόμαστε ότι τα κλειδώσαμε εκεί για το καλό τους, το οποίο εμείς με τις τηλεπαθητικές μας ιδιότητες γνωρίζουμε εκ των προτέρων. Η απόσταση ανάμεσα σε μια μητέρα και αυτή την πόρτα όμως είναι ανάλογη με τα εμπόδια που μπαίνουν μπροστά της αρχικά από τον ίδιο τον προτεινόμενο νόμο, από τον πατέρα και κατ’ επέκταση από την πατριαρχία.

Αν μια γυναίκα ή το παιδί της είναι θύματα ενδοοικογενειακής ή σεξουαλικής βίας από τον πατέρα, πράγμα δυστυχώς αρκετά συχνό στην Ελλάδα, προβλέπεται ότι ο πατέρας θα χάσει τη γονική μέριμνα ή την επιμέλεια του παιδιού κατόπιν ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗΣ καταδίκης. Δηλαδή, για περίπου 5 – 8 χρόνια, ένας κακοποιητής θα έχει πρόσβαση στο άτομο που κακοποίησε ανενόχλητος, με τη μητέρα ουσιαστικά να εγκλωβίζεται σε μία τοξική και δυνητικά επικίνδυνη συνύπαρξη μαζί του, με την ελπίδα ότι η αστική δικαιοσύνη θα τη δικαιώσει. Εισαγγελική παρέμβαση προβλέπεται «σε εξαιρετικά επείγουσες περιπτώσεις» μονάχα ως προς την προστασία του παιδιού, και όχι του γονέα που έχει κακοποιηθεί, αφήνοντας δεκάδες γυναίκες παντελώς εκτεθειμένες, πράγμα που σίγουρα δε συμφέρει ούτε το παιδί.

Ο διάλογος σχετικά με την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια συχνά δομείται γύρω από τη συκοφάντηση των μητερών ως εκδικητικές μέγαιρες που στο βωμό μιας πενιχρής διατροφής, η οποία ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να καλύψει τις υποτιπώδεις ανάγκες ενός παιδιού, είναι υποτίθεται ικανές να εκβιάσουν τους πατεράδες εις βάρος του παιδιού τους. Προβάλλεται ως επιστημονικό δεδομένο ένα σύνδρομο που δεν υπάρχει, και συχνά δικαιολογεί την απουσία ενός γονιού από τη ζωή του παιδιού του, γιατί αυτή η εξήγηση είναι καλύτερη από το γεγονός ότι ο απών γονιός απλά αδιαφορεί. Καταπνίγονται έτσι η έμφυλη διάσταση του οικογενειακού δικαίου, αλλά και η καθημερινότητα των γυναικών που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα αντιμετωπίζοντας την απροθυμία των πρώην συζύγων να είναι στη ζωή του παιδιού τους ή να καταβάλουν διατροφή, σε έναν κόσμο έντονων μισθολογικών διαφορών και ανεργίας εις βάρος των γυναικών, και παράλληλα σε έναν κόσμο που ως επί τω πλείστον οι γυναίκες επωμίζονται το βάρος ολόκληρης της οικογενειακής φροντίδας.

Παρόλο που το συμφέρον του παιδιού έχει μπει στη σέντρα της μπαμπορητορικής, μια τέτοια νομοθεσία δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από ένας βραχνάς, ένας glorified μοχλός πίεσης και εκβιασμού των γυναικών από τους πρώην συζύγους τους, αυτή τη φορά powered by κυβέρνηση. Τρανή απόδειξη αυτού είναι ότι μέχρι τώρα, στο σημείο μηδέν λίγο πριν την ψήφιση του σχεδίου νόμου, οι αρμόδιες αρχές δεν έχουν πραγματοποιήσει οποιονδήποτε διάλογο με τις γυναικείες οργανώσεις που έχουν κινητοποιηθεί επί του ζητήματος, οι φωνές που έχουν ακουστεί ως τώρα αντιδρούν στις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις με τις δικές τους δυνάμεις, χωρίς τις «πλάτες» του συστήματος που ευθαρσώς τις αντιμάχεται.

Μη σας μπερδέυει λοιπόν το επιτηδευμένα «προοδευτικό» λεξιλόγιο όλης αυτής της προπαγάνδας, ο νόμος δεν καταπατά τα δικαιώματα κανενός μπαμπα, ενώ για όποια προβλήματα πιστεύει ότι έχει, η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια σίγουρα ΔΕΝ αποτελεί λύση ή δρόμο προς την ισότητα.

~Valide Sultan