Οι τακτικές τον Pick-Up Artists (Των υποτιθεμενων ειδικών του φλερτ) είναι καταδικασμένες σε αποτυχία ακριβώς γιατι αντιμετωπίζουν τις γυναικες σαν εναλλάξιμα αντικείμενα και όχι σαν ξεχωριστούς ανθρώπους οι οποίοι δεν αποτελούν αδιαφοροποίητους «στόχους» και στους οποίους η επικοινωνία οφείλει να προσαρμοστεί. Η ποσοτικοποίηση των στόχων και η μεγιστοποίηση της απόδοσης (30 γυναίκες σε 3 ώρες) έχει μια έντονη εσάνς νεοφιλελευθερισμού. Το ίδιο όμως και η έμφαση στην «αυτοβελτίωση» και την «αυτοπεποίθηση», τα γνωστά σλόγκαν του νεοφιλελευθερισμού και της τοξικής κοελικής «πίστεψε στον εαυτό σου» νοοτροπίας. Σε ένα παιχνίδι με δύο μέρη, είναι άκρως προβληματικό να πιστεύεις ότι η επιτυχία καθορίζεται μόνο κατά πόσο πιστεύει το ένας μέρος στον εαυτό του, παίρνοντας ως δεδομένο ότι οι γυναίκες θα εντυπωσιαστούν από αυτή την μαζικοποιημένη προσέγγιση και θα ανταποκριθούν θετικά.

Στο ακαδημαϊκό άρθρο “From pick-up artists to incels: con(fidence) games, networked misogyny, and the failure of neoliberalism” οι συγγραφείς αναπτύσσουν τη θεωρία ότι η αποτυχία της υπόσχεσης του νεοφιλελευθερισμού πως η «αυτοπεποίθηση» και η «αυτοβελτίωση» θα φέρει εν τέλει την επιτυχία σχετίζεται άμεσα με την μετατροπή πολλών PUA σε Incels, όταν η υποσχόμενη επιτυχία με τις γυναίκες δεν ήρθε ποτε. Πολλοί από τους πρώτους ενώ αρχικά έστρεψαν την οργή για την αποτυχία τους προς στους δασκάλους τους χαρακτηρίζοντάς τους απατεώνες, στη συνέχεια την έστρεψαν προς γυναίκες που τους απορρίπτουν. Είναι χαρακτηριστικό πως το site «Puahate» το οποίο έκλεισε προσωρινά μετά τις δολοφονικές επιθέσεις του πρωην PUA Eliot Rodger επέστρεψε με το όνομα «Sluthate», ακριβώς επειδή εν τέλει είναι οι γυναικες οι οποίες κατηγορούνται για την μη συνεργάσιμη στάση τους στα παιχνίδια των PUA.

Το παραπάνω δεν σημαίνει ότι οι PUA ταυτίζονται με τους Incels. Οι πρώτοι μπορει να κινούνται από μια αίσθηση μοναξιάς και αποτυχίας -αίσθηση όμως που ενισχύει το ίδιο το πολιτισμικό περιβάλλον που επιτάσσει την απόκτηση μιας (όμορφης με τα πατριαρχικα κριτήρια) γυναίκας ως δείκτη status και επιτυχίας και ορίζει την ερωτική σχέση ως επίκεντρο της ζωής. Η φιλοσοφία των PUA όμως εμπεριέχει πάντα έναν υφέρποντα μισογυνισμό, γεμάτο από χειριστικές τακτικές και μισογυνικές ψεδο-εξελικτικές θεωρίες για το τι θέλουν τάχα ΌΛΕΣ οι γυναίκες σα μια ομοιογενής και αδιαφοροποιητγ κατηγορία και έτσι δημιουργούν ένα εύφορο περιβάλλον για την μεταστροφή αυτή. Ένας απογοητευμένος PUA που αποφασίζει να επενδύσει χρόνο και χρήμα στην «αυτοβελτίωση» του με σκοπό να βρει γυναίκα και να νιώσει εκτεθειμένος και ευάλωτος προσεγγίζοντας γυναικες πέρα από το comfort zone του, είναι πολύ εύκολο να στρέψει την οργή του προς αυτές όταν τα «εγγυημένα αποτελέσματα» δεν έρθουν ποτέ.