Δύο σχόλια και δύο άρθρα (το ένα εκ των οποίων του αγαπητού Αβραμίδη) με μία από τις παλιότερες πατριαρχικές συμβουλές: η γυναίκα πρέπει να το παίζει χαζή.

Η προτροπή αυτή (που υποτίθεται γίνεται για το καλό μας) καταρχήν υπονοεί πως οι άντρες έχουν εσωτερικεύσει τόσο πολύ την ψευδαίσθηση της ανωτερότητάς τους που κάθε υπενθύμιση ότι αυτό μπορεί να μην είναι αλήθεια απειλεί το εύθραυστο εγώ τους. Η ιδεά αυτή περι ευνουχισμού των αντρών από τις έξυπνες γυναίκες δεν κολακεύει ιδιαίτερα το φύλο τους γιατί αποδέχεται έμμεσα πως αυτοί ειναι ανασφαλείς και κομπλεξικοί και βλέπουν τις συντροφικές σχέσεις τους σαν σχέσεις εξουσίας.

Σε δεύτερο επίπεδο, η συμβουλή αυτή υπονοεί πως το κύριο μέλημα της γυναίκας είναι να κάνει τους άντρες να αισθάνονται άνετα ακόμα και αν αυτή πρέπει να αποκρύψει την πραγματική της προσωπικότητα και να προσποιηθεί κάτι που δεν είναι. Το παιχνίδι αυτό υποτίθεται θα την βοηθήσει να κερδίσει την εύνοια των αντρών, που αλλιώς θα απομακρύνονταν, δεν μας λέει όμως τι νόημα έχει η εύνοια των αντρών που τη θέλουν ακριβώς επειδή τη θεωρούν κατώτερη.

Η λογική αυτη ειναι κλασική περίπτωση του πώς η κοινωνία ζητάει συνεχώς από τις γυναίκες να γίνουν αυτό που θέλουν οι άντρες υποβάλλοντας τον εαυτό τους αδιάκοπα στην αντρική ματιά με μόνη ανταμοιβή την επιδοκιμασία και την αποδοχή τους. Η γυναίκα έτσι μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό της μέσα από τα μάτια των αντρών και να αποζητά την έγκρισή τους προσαρμοζόμενη συνεχώς στις απαιτήσεις τους. Αυτό δεν ειναι δείγμα εξυπνάδας, αυτό ειναι δείγμα καταπίεσης.

~Hürrfem Sultan