Σκάνε κατά καιρούς διάφοροι τύποι στο inbox μου που, με την πρόφαση του διαλόγου, ξεκινούν ένα δήθεν debate στο οποίο με βομβαρδίζους με τα ίδια ακριβώς μισογυνικά κλισέ στα οποία απαντώ καθημερινά. Μόνο που θέλουν τώρα να απαντήσω σε αυτους προσωπικά γιατί νομίζουν ότι έχουν κάτι πολύ νέο και σημαντικό να πουν, κάποιο επιχείρημα που δεν έχω ακούσει, κάποιο δεδομένο που δεν είχα σκεφτεί ως τώρα. Το πιο αστείο δε είναι όταν μου προσφέρουν γενναιοδωρα την ευκαιρία να τους μεταπείσω.

Παιδιά κοιτάξτε λίγο, μάλλον δεν έχετε καταλάβει καλά. Ο φεμινισμός δεν είναι ένα κίνημα που έχει σκοπό να πάρει απρόθυμους άντρες ή γυναίκες από το χεράκι απλά και μόνο και να τους εξηγήσει γιατί ο φεμινισμός είναι απαραίτητος. Ούτε οι φεμινίστριες έχουν καμία αμφιβολία για την ανάγκη ύπαρξης του φεμινισμού ώστε να έχετε κάποια ευκαιρία να μας αλλάξετε τη γνώμη επαναλαμβάνοντας τα ίδια ακριβώς πράγματα που μεγαλώσαμε ακούγοντας. Οχι, δε θα δούμε το βίντεακι σας με τίτλο «Παρακολουθήστε τ@ν τάδε να καταστρέφει τον φεμινισμό σε 2 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα». Ούτε θα διαβάσουμε το άρθρο σας με τίτλο «‘Ο φεμινισμός κατέστρεψε τη ζωή μου’: όλη η αλήθεια από μία γυναίκα που έζησε ως φεμινίστρια για 11 μήνες». Ο φεμινισμός δεν είναι μία αόριστη ιδέα που διαβάσαμε κάπου, ο φεμινισμός ανταποκρίνεται στις βιωμένες εμπειρίες μας -πέρα δηλαδή από το όλοκληρο ακαδημαικό πεδίο που ασχολείται ακριβώς με αυτό. Το να έρχεστε με αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το male entitlement σας νομίζοντας οτι μπορείτε να ακυρώσετε αυτές τις εμπειρίες με τα ακλονητα χιλιοειπωμένα επιχειρήματά σας είναι η υπέρτατη μορφή mansplaining. Και χάσιμο χρόνου. Και για τους δύο.

~Hürrfem Sultan