Βλέπουμε τόσες (αλήθεια, είναι τόσες πολλές?) γυναίκες μόνες τους στις μέρες μας γιατί πλέον δεν είναι υποχρεωτικό να παντρευτούν για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους όπως ήταν έως δύο γενιές πριν, όταν η γυναίκα δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραμένει οικονομικά εξαρτημένη από έναν άντρα. Βλέπουμε τόσες (μα εγώ γιατί συνεχίζω να βλέπω τόσα ζευγάρια) μόνες, γιατί πλέον μία γυναίκα έχει τη δυνατότητα να δουλέψει για να εξασφαλίσει τα προς το ζην και να κάνει σχέση μόνο όταν και αν βρει κάποιον που πραγματικά την ενδιαφέρει και της ταιριάζει αντί να συμβιβαστεί με αυτόν που της προξένεψε η οικογένειά της ή απλά με την πιο υποφερτή επιλογή από τις υπάρχουσες εναλλακτικές. Βλέπουμε τόσες (μερικές γυναίκες είναι με άλλες γυναίκες, αυτές μετράνε ως ‘μόνες?’) για τους ίδιους λόγους που βλέπουμε και τον αντίστοιχο αριθμό αντρών που είναι μόνοι τους: γιατί μπορεί να είναι πολύ απορροφημένοι ή απασχολημένοι με κάτι άλλο, γιατί μπορεί να μην βρήκαν ακόμα αυτό που τους καλύπτει, ή να το βρήκαν και να χώρισαν και τώρα να περιμένουν να το ξαναβρούν, γιατί μπορεί να γουστάρουν να είναι μόν@ τους και να περνάνε φίνα.
Και όλοι αυτοί είναι μια χαρά λόγοι να είναι κάποι@ς μόν@ γιατί ξέρετε, και οι άντρες και οι γυναίκες υπάρχουμε ως αυτόνομα άτομα. Γιατί λοιπόν μόνο οι γυναίκες παρουσιάζονται ως οι χαμένες? Γιατί είναι οι άντρες που δήθεν δεν ασχολούνται πια με τις γυναίκες και όχι το αντίθετο? Και γιατί το να έχει κάποια κριτήρια για τον σύντροφό της παρουσιάζεται πάντα ως «παράλογες απαιτήσεις» λες και δεν έχει ο κάθε άνθρωπος δικαίωμα να θέτει τα standards του?
Μα γιατί το entitlement μερικών αντρών τους το κάνει δύσκολο να χωνέψουν ότι οι γυναίκες ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ και ότι οι χρυσές εποχές της πατριαρχίας που οι γυναίκες δεν ήταν σε θέση να έχουν την παραμικρή αξίωση σε μία σχέση έχουν περάσει.
~Hürrfem Sultan