Όπως το θέτει η Judith Butler:
«Η παρωδία δεν είναι από μόνη της ανατρεπτική. Χρειάζεται να υπάρχει ένας τρόπος ώστε να κατανοούμε τι κάνει ορισμένα ήδη παρωδιακής επανάληψης ρηξικέλευθη πράξη, αληθινά ταραχώδη, και ποιες επαναλήψεις εξημερώνονται και ξαναμπαίνουν σε κυκλοφορία ως όργανα πολιτισμικής ηγεμονίας[…] Η παρωδιακή υποκατάσταση, στην πραγματικότητα το ίδιο το γέλιο της παρωδίας, εξαρτάται από ένα πλαίσιο και μία υποδοχή εντός των οποίων μπορούν να αναπτυχθούν ανατρεπτικές συγχύσεις. (Butler 1990:180)

Οταν λοιπόν κάτι καταφανώς σεξιστικό ή ομοφοβικό ή ρατσιστικό αναπαράγεται αυτούσιο, με μια δόση υπερβολής ή υποτιθέμενης ειρωνείας δεν ειναι «σάτιρα» ούτε διαφέρει σε τίποτα από τον απλό, παραδοσιακό μισογυνισμό, την ομοφοβία, τον ρατσισμό .Δεν κάνει κανενός είδους κριτική σε αυτο που αναπαράγεται, απλά το χρησιμοποιεί προκλητικά ακριβώς επειδή το θεωρεί αθώο.Και οι αντιδράσεις προς αυτό το επιβεβαιώνουν -καμία «κριτική» δεν εκφράστηκε στο στερεότυπο του μπαμπά που διδάσκει την ισχύ του male gaze. Η ίδια η απάντηση του διαχειριστή της σελιδας άλλωστε αποδεικνύει οτι ο ίδιος ενστερνίζεται βαθιά εδραιωμένες μισογυνικές παραδοχες και χρησιμοποιεί κλασικά μισογυνικά επιχειρήματα ανάγοντας πολιτισμικές κατασκευές… στη ζουγκλα. Καμία σάτιρα λοιπόν εδώ. Απλός «χίπστερ» σεξισμούλης ανθρώπων που νομίζουν οτι ειναι πολύ πιο προοδευτικοί από τις μαμάδες που ανταλλάζουν συνταγές για ξεμάτιασμα.