Για άλλη μια φορά βλέπουμε ποιο είναι το διακύβευμα της συζήτησης περί υιοθέτησης από ομόφυλα ζευγάρια κι αυτό δεν είναι άλλο από την αναπαραγωγή των γυναικείων και αντρικών προτύπων και άρα την ίδια την διαιώνιση της πατριαρχίας.

Πέρα από όλο αυτό την ψευδοεπιστημονικό discourse περί «φύσης» και «ενστίκτων» που χρησιμοποιεί η πατριαρχία, σε τέτοιες στιγμές διαφαίνεται ή έμμεση παραδοχή πως το φύλο και η σεξουαλικότητα δεν είναι κάτι «φυσικό» αλλά κάτι που μαθαίνουμε να επιτελούμε μιμούμεν@ αρχικα το αντίστοιχο γονεϊκό πρότυπο και τις σχέσεις μεταξύ γονέων. Αν το φύλο ανάβλυζε από τα DNA μας κανένας λόγος ανησυχίας δε θα συνέτρεχε από την απουσία γονέα τους ενός φύλου, τα παιδιά μεγάλωναν να γίνουν οι (ετεροφυλόφιλοι) άντρες και γυναίκες που δήθεν επιτάσσουν τα γονίδιά τους. Η αντίθεση λοιπόν στην υιοθέτηση από ομόφυλα ζευγάρια δεν πηγάζει από το ενδιαφέρον για το καλό των παιδιών αλλά τη φοβία για το τέλος ενός κόσμου όπως τον μάθαμε και τον έχουμε συνθίσει, από τον φόβο πως διαφορετικά η νέα γενιά παιδιών μπορεί να αντιληφθεί πως το φύλο δεν είναι παρά μια κοινωνική κατασκευή και να το αμφισβητήσει εξ ολοκλήρου.