O φίλος της αστυνομικής λογοτεχνίας ήθελε απλά να πει στις γυναίκες «πηγαίνετε στην κουζίνα σας να διαβάσετε κανέναν τσελεμεντέ», το είπε όμως περισσότερες λέξεις γιατί πίστεψε λανθασμένα ότι επειδή είναι μέλος μιας ομάδας βιβλιόφιλων έχει και ο ίδιος συγγραφικό ταλέντο.

Πίσω όμως από την εμπάθειά του για τις γυναίκες που διαβάζουν το ίδιο είδος με αυτόν κρύβεται το μισογυνικό μοτίβο σύμφωνα με το οποίο ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αρέσει στις γυναίκες -από τον καφέ που πίνουν μέχρι τις ταινίες που βλέπουν- είναι αυτομάτως ανόητο, βαρετό και κατώτερο ακριβώς επειδή αρέσει στις γυναίκες και οι γυναίκες είναι κατώτερες, βαρετές και ανόητες. Γι αυτό το λόγο κάπως έπρεπε ο συντάκτης της κριτικής να διαφοροποιηθεί από αυτές για να μπορέσει να απολαύσει το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, επομένως προέβη σε έναν αυθαίρετο διαχωρισμό ανάμεσα στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας που αρέσει στον ίδιο και σε αυτό που υποθέτει θα αρέσει στις γυναίκες. Τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστη και η σύγχρονη Σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνίας στιγματίζονται έτσι ως κατεξοχήν «γυναικεία» είδη, κάνοντας λίγο δύσκολο να δικαιολογηθει μετά το diss το πώς ακριβώς η Αγκάθα Κρίστι αρέσει εξίσου και στους άντρες. Από την άλλη ονομάζοντας κάτι ‘mainstream» και κατηγορώντας τις γυναίκες ότι έλκονται από αυτό είναι σαν να υπονοεί οτι το mainstream στην ουσία το διαμορφώνουν οι άντρες και οι γυναίκες απλά ακολουθούν επειδή είναι προβατα, χωρίς να έχουν κανέναν ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση του mainstream. Οι γυναίκες παρουσιάζονται να δρουν πάντα στο περιθώριο της κουλτούρας, είτε ως fans περιθωριακών γυναικείων πραγμάτων είτε απλά αποδεχόμενες τα ανώτερα, αντρικά πράγματα.

Σε κάθε περίπτωση είναι ενδιαφέρον και το πώς αναπαράγεται εδώ ο μύθος περί «καταναλωτισμού» της γυναίκας που συναντάμε συχνά, σύμφωνα με τον οποίο ό,τι αγοράζουν οι γυναίκες είναι καταναλωτισμός ενώ ό,τι αγοράζουν οι άντρες είναι όπως φαίνεται επενδυση -κάτι που φυσικά αντικρούεται απο την οικονομική θεωρία που εκλαμβάνει οτιδήποτε προορίζεται για προσωπική χρήση -είτε είναι κραγιόν είτε ένα αχρείαστα ακριβό αυτοκίνητο ή ένα gadget- ως κατανάλωση. Έτσι οι γυναίκες μπορούν πάντα να παρουσιάζονται ως «θύματα» της μόδας, ως καταναλωτικά όντα χωρίς δική τους κρίση και προσωπικότητα ενώ παράλληλα ο καταναλωτισμός που είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμο αποκτά ξαφνικά έμφυλο πρόσημο. Δημιουργούνται με αυτόν τον τρόπο ιεραρχίες προτιμήσεων και γούστου που εκτός από ταξικές είναι και έμφυλες έτσι ώστε οι άνδρες να αντλουν ταυτολογικά την αίσθηση ανωτερότητάς τους απο το γεγονός οτι τους αρέσουν «αντρικά» πράγματα.

Αξιοσημείωτο είναι εδώ οτι τα σεξιστικά στερεότυπα αξιολογούνται θετικά απο τον κριτικό μας, σαν να παραδέχεται οτι είναι και ο σεξισμός αντρική υπόθεση ενώ η ρομαντικοποίηση του παρελθόντος (τότε που οι άντρες πήγαιναν στο περίπτερο με γραβάτα και οι γυναίκες κάθονταν στην κουζίνα και τους μαγείρευαν αντί να αλωνίζουν στα facebookικά γκρουπ έτοιμες να κατηγορήσουν τον εν λόγω σχολιαστή για μισογυνισμό) ολοκληρώνει την εικόνα.

Βαθμολογία: ένα αστεράκι για τα «χρόνια πολλά» στο τέλος που ζέσταναν την παγωμένη μας καρδιά μετά το μισογυνικό ξέσπασμα.