Σήμερα, τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ας θυμηθούμε ότι ο αντισημιτισμός δεν αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση αλλά παραμένει μια ακόμα μορφή ρατσιστικής απειλής χαραγμένης βαθιά στο συλλογικό φαντασιακό μέσα από ανέκδοτα, αστεία και θεωρίες συνωμοσίας.

Η εικόνα του φιλάργυρου και τσιγκούνη εκμεταλλευτή Εβραίου έχει μακρόχρονη ιστορία στην Ευρώπη. Ο αντισημιτισμός όμως στην σύγχρονη ιστορία της λειτουργούσε ανάμεσα στα άλλα ως ένας τρόπος να αποδίδονται τα δεινά του καπιταλισμού στον Άλλον, μετατοπίζοντας έτσι την κριτική του συστήματος εκτός της υποτιθέμενης εθνικής ενότητας.

Αυτό το στένσιλ είναι γραμμένο για τον Ζακ. Οπως και οτιδήποτε τον θυμίζει, θα έπρεπε να είναι ένας καθρέφτης, στον οποίο όλοι αυτοί που έλεγαν/λένε «ένα ακόμη πρεζάκι, να μην προκαλούσε, γιατι να ασχοληθούμε με τον κάθε περιθωριακό, αυτη τη ζωή διάλεξε, καλύτερα να ασχοληθω με την πάρτη μου που να μπλέκω τώρα» θα έπρεπε να βλέπουν τα χέρια τους βαμμένα με το αίμα του. Άλλα, η παραχάραξη αυτού του στενσιλ σε έναν αντισημιτικό εμετό συνοψίζει σε μία εικόνα την λειτουργία αυτή που στρέφει την προσοχή απο τον πραγματικό εχθρό σε μια αόρατη, φανταστική απειλή. Μπορεί όμως αυτη η σκέψη να βοηθά τον κάθε εν δυνάμει δολοφόνο να κοιμάται πιο ήσυχα.