Εδώ βλέπουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα του πως οι γυναίκες θεωρούνται εκ των προτέρων και by default γκρινιάρες πριν καν αναπτύξουν την δική τους προσωπικότητα, ενώ οι άντρες τα άμοιρα θύματά τους. Φυσικά μεγαλώνοντας παιδιά προβάλλοντας πάνω τους αυτα τα σεξιστικά στερεότυπα είναι αδύνατο να μην τα διαμορφώσεις αναλόγως. Τα κορίτσια θα μεγαλώσουν πιο παθητικά και σιωπηλά από φόβο μην χαρακτηριστούν γκρινιάρες και οι άντρες θα μάθουν να μεταφράζουν οποιαδήποτε επιθυμία των γυναικών κόντρα στη δική τους ως «γκρίνια». Οι γυναίκες «πρήζουν» τους άντρες και γι αυτο οι άντρες μαθαίνουν να μην τις ακούνε και να μη δίνουν σημασία σε αυτά που λένε -δεν φταίει κάποια αντρική φύση που δεν γίνονται καλοί ακροατές.

Αυτό απαντάει και στο ερώτημα πολλών «τι θα έλεγες αν ήταν κόρη σου». Οι πατεράδες και οι μητέρες που εχουν εσωτερικεύσει αυτα τα σεξιστικά στερεότυπα λένε ακριβώς τα ίδια και για τις κόρες τους. Πιθανότατα αν ο «αθωος» άντρας της ριξει και καμία σφαλιαρα να τον δικαιολογήσουν κιόλας και να μην την προτρέψουν να φύγει -γιατι στο κάτω κάτω που θα βρει και άλλον να ανέχεται την γκρίνια της?

Κορίτσια και αγόρια με το που γεννιούνται μαζί με το φύλο τους αποδίδονται και αντίστοιχοι ρόλοι και προσωπικότητες αλλά και η μεταξύ τους δυναμική. Η αντρική βία δικαιολογείται γιατι οι γυναίκες είναι προορισμένες να «πρήζουν» τους άντρες.