Στο κειμενάκι αυτό που παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά φιλοδοξώντας να γίνει κάτι σαν μανιφέστο μισογυνισμού, βλέπουμε πώς συνεχίζει να συνυφαίνεται ο μισογυνισμος με τον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Οι γυναίκες ταυτίζονται με τον εσωτερικό εχθρό του έθνους: δεν κάνει παιδιά όπως οφείλει (επιστρέφει εδώ το μοτίβο της μητρότητας ως υπηρεσίας στο έθνος), αν κάνει απογόνους είναι «ελαττωματικοί» (δε θα μπορούσε να λείπει και λιγη ευγονική για να ντροπιάσει τις γυναικες που δεν αρχίζουν να γεννοβολούν από τα 20), βοηθάει τους μετανάστες λόγω της ανόητης γυναικείας της ενσυναίσθησής (και έτσι γίνεται προδότρα) και δεν έχουν πάρει ποτέ καμία εθνική πρωτοβουλία «ΕΚ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ». Μία «παράδοση» που πολύ ειρωνικά επέβαλαν οι άντρες με την πατριαρχία που τις απέκλεισε από τον δημόσιο χώρο. Η μόνη εθνική πρωτοβουλία που έτσι κι αλλιώς αφέθηκε στις γυναίκες είναι η παραγωγή αντρών για την δόξα του έθνους. Η πατριαρχία όμως ποτέ δεν ντράπηκε να χρησιμοποιήσει τον εαυτό της ταυτολογικά για να δικαιολογηθεί: οι γυναίκες είναι ανίκανες από τη φύση τους και γι αυτό θα τις περιορίσουμε με νόμους και πολιτισμικές νόρμες ώστε να μην μπορεί να συνεισφέρει στη δημόσια σφαίρα και αυτο να χρησιμοποιείται ως σημάδι ότι ήταν εξ αρχής ανίκανη.