Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία η ευθύνη για τις πράξεις των αντρών στρέφεται προς την γυναίκα γιατί η κοινωνία μας έχει τόση μεγάλη ανάγκη να την βάλει στο στόχαστρο ως αντιπερισπασμό για την άθλια συμπεριφορά αντρών. Ο μύθος της «αντροχωρίστρας» δεν απαλλάσσει μόνο από τις ευθύνες του το άτομο αυτό το οποίο έχει κάνει την (μονογαμική) δέσμευση απέναντι στη σύντροφό του αλλά αγνοεί και όλα τα ψέματα και τη συναισθηματική χειραγώγηση που χρησιμοποιούν για να αποκρύψουν τη σχέση τους, να την παρουσιάσουν ως ασήμαντη ή τελειωμένη ή να βγάλουν τη σύντροφό τους τρελή/καταπιεστική/ετοιμοθάνατη ώστε να εμπλέξουν ένα τρίτο άτομο. Η πάγια τακτική να κατηγορείται μια γυναίκα για τις πράξεις των αντρών ώστε αυτοι να μην είναι ποτέ υπόλογοι, ο στιγματισμός της γυναικείας σεξουαλικότητας ως τάχα ένας συνεχής πειρασμός στην αφοσίωση των αντρών και η απεικόνιση των αντρών ως εκ φύσεως πολυγαμικών και υπερσεξουαλικών θέτει τις γυναίκες ως υπέυθυνες για την αντρική ηθική με αποτέλεσμα να φταίνε πάντα αυτές για την αντρική απιστία -επειδή ντυθηκαν αποκαλυπτικά, επειδη δέχτηκαν το αίτημα φιλίας τους, επειδή υποτίθεται πέρασαν χρόνο μαζί τους, επειδη δεν είχαν μαντικές ικανότητες να καταλάβουν οτι ειναι παντρεμένοι Είναι λίγο γελοίο που σε μία τέτοια μισογυνική κοινωνία κάνουν οτι δεν καταλαβαίνουν γιατι η επίθεση μιας γυναικας σε άλλη με οξύ έχει πατριαρχικές ρίζες.