Αυτή τη βδομάδα, αφού μάθαμε ότι οι γυναίκες θα πρέπει να μάθουν να επιλέγουν τους εθελοντές πυροσβέστες αλλίως τους αξίζει ένας βιαστής, μάθαμε επιτέλους και τι πρέπει να κανουν για να αξίζουν ισότητα: κυριολεκτικά να ριχτούν στην φωτιά! Τόσο καιρό μας έλεγαν ότι πρέπει να πάμε στο στρατό να πεθάνουμε για την μαμά πατρίδα, αλλά τα καλοκαίρια θυμόμαστε ξαφνικά και τους πυροσβέστες όπως στη διάρκεια της καραντίνας θυμηθήκαμε την αξία των νοσηλευτ@ν και των «essential workers» στα σουπερ μάρκετ. Προφανώς, αν είσαι παίκτρια ριάλιτυ δεν μπορείς να σταθείς ισότιμα δίπλα στους άντρες.

Εκτός φυσικά αν οι άντρες αυτοί είναι οι παίκτες του ριάλιτυ Τhe Bachelorette, δλδ του προγράμματος που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο -12 άντρες να ανταγωνίζονται για μια γυναίκα. Έχω περιέργεια τι θα πουν όλοι αυτοί όταν πληροφορηθούν για την ύπαρξή του. Θα σημαίνει τότε ότι οι άντρες ενισχύουν τον μύθο ότι φτιασιδώνονται, φουσκώνουν και φλερξάρουν τους μύες τους πλασάροντας τον εαυτό τους ως αντικείμενα με μοναδικό σκοπό στη ζωή τους την επιλογή μιας νύφης? Οχι φυσικά, γιατί όπως έχουμε πει τα στερεότυπα λειτουργούν ακριβώς μέσω ενός confirmation bias -μιας τάσης να αυτοεπιβεβαιώονται. Οταν οι γυναίκες ανταγωνίζονται φταίει που ειναι εκ φύσεως κατίνες με μοναδικό σκοπό της ζωής τους τον γάμο. Όταν οι άντρες ανταγωνίζονται φταίει η τεστοστερόνη και * ανοίγει bot με bullshit εξηγήσεις εξελικτικής ψυχολογίας* πως σκοπός τους είναι να επιλεχθούν από το θηλυκό με σκοπό την διαιώνιση του DNA τους. Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι μετά από 21 σεζόν America’s Next Top Model όπου οι αντιζηλείες ανάμεσα στις παίκτριες θεωρούνταν απόδειξη της γυναικείας ανταγωνιστικότητας, με το που έβαλαν και άντρες κάναν τσαμπουκά και πιάστηκαν στα χέρια. Οι αντροκαβγάζες άραγε πουλάνε εξίσου κι αν ναί γιατι δεν υπάρχει η λέξη «αντροκαβγάς»?

Αλήθεια, για τον άντρα που μπήκε στο reality για να διαλέξει ανάμεσα από τις 12 «φτιασιδωμένες» κούκλες, πώς και δεν λέγεται τίποτα αρνητικό? Οι άντρες θεωρείται φυσιολογικό να έχουν ως μόνη φιλοδοξία να βρουν μια τέτοια γυναίκα και είναι απλά οι γυναίκες που θα πρέπει να πασχίζουν να αποδείξουν ότι είναι κάτι καλύτερο? Αν οι άντρες δε θέλουν κάτι περισσότερο από μια παθητική νύφη, μια «χαμογελαστή γατούλα» και συμπεριφέρονται ως θύματα της γυναικείας σεξουαλικότητας, τι έχει να πει για τους ίδους αυτό το reality και γιατί η προσοχή μας στρέφεται πάλι στις γυναίκες που τάχα βγάζουν το κακό όνομα στο γυναικείο φύλο ενώ οι άντρες παραμένουν στο απυρόβλητο και δεν έχουν ποτέ τίποτα να αποδείξουν? Γιατί είναι πάντα οι γυναίκες που αστυνομεύονται και κατηγορούνται για τις αποτυχίες μας στον αγώνα για ισότητα?


Όπως και να έχει είναι ανόητο να πιστεύουμε πως οι συμμετέχοντες και συμμετέχουσες μπαίνουν στο συγκεκριμένο reality πραγματικά για να βρουν την αγάπη και όχι για να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους τη δημοσιότητα που θα πάρουν επιδεικνύοντας και το αντίστοιχο agency (αυτενέργεια). Αν το συγκεκριμένο reality είναι προβληματικό ίσως να είναι στο βαθμό που παρουσιάζει τον γάμο ως κάτι που μπορεί να προκύψει σε συνθήκες εργοστασίου μέσα σε λίγες βδομάδες και λίγα ραντεβού, σαν μια επιλογή ανάλογη με αυτή ανάμεσα σε διαφορετικές μάρκες οδοντόκρεμας ή σαν χημική αντίδραση που θα συμβεί νομοτελειακά όταν βάλεις στον δοκιμαστικό σωλήνα τα απαραίτητα στοιχεία. Δεν είναι όμως κι αυτή η κριτική που απορρέει από τη κυρίαρχη ρομαντική αντίληψη του γάμου και την πολιτισμική παραδοχή πως αυτός οφείλει να προκύπτει μόνο από ένα μοιραίο συναπάντημα όπως στις ρομαντικές κομεντί? Στη σειρά Unreal πάντως, που αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς στα παρασκήνια της παραγωγής του Bachelor και Bachelorette, οι σεναριογράφοι δίνουν μια γεύση του χειριστικού τρόπου που κατευθύνονται οι παίκτες και οι παίκτριες καθώς και συχνά της κυνικότητας πίσω από τις επιλογές τους.

Μήπως το Bachelor και το Bachelorette θα ήταν μια πιο πετυχημένη μεταφορά του πως όλ@ μας πασχίζουμε να επιβιώσουμε στο καπιταλισμό και να επιλεχθούμε από τους εργοδότες μας?