Moυ λέει η κομμώτριά μου τις προάλλες, επειδή συζητάμε για τις γυναικοκτονίες και το θέμα της έμφυλης βίας έτσι κάπως επιφανειακά, «φοβάμαι με όλα αυτά που διαβάζω, δεν ξέρω τι να πω στην κόρη μου». Και μετά συμπληρώνει «βέβαια η κόρη μου ειναι σαν εμένα, πολύ δυναμική, κι εμένα ο άντρας μου δεν μου έχει υψώσει ούτε τον τόνο της φωνής τους, δεν νομίζω οτι θα της συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο».

Και σκέφτομαι πόσες γυναίκες μεγαλώνουμε σε αυτό το πνεύμα, ότι εμείς είμαστε δυναμικές, ότι σεβόμαστε τον εαυτό μας και γι αυτό εμάς ποτέ δε θα μας χτυπήσει, κακοποιήσει, εξευτελίσει, παραβιάσει ένας άντρας γιατί αυτό είναι πάντα κάτι που συμβαίνει στις Άλλες, αυτές τις αδύναμες κακομοίρες που δεν είχαν μάνες/γιαγιάδες/θείες δυναμικές σαν τις δικές μας, που μεγάλωσαν σε προβληματικές οικογένειες και ανήκουν γενικά σε μια άλλη κατηγορία. Και γι αυτό οταν μας συμβαίνει η ντροπή είναι τόσο μεγάλη, η ταπείνωση τόσο βαθιά και το σοκ τόσο τεράστιο που δεν ξέρουμε πού να στραφούμε, σε ποιον να μιλήσουμε, δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε, μουδιάζουμε και έτσι πολλές βυθιζόμαστε στην σιωπή και την άρνηση γιατί αδυνατούμε να δεχτούμε ότι είμαστε κι εμείς από εκείνες, τις Άλλες, επειδή ουσιαστικά δενείχαμε πραγματικά υπολογίσει ότι αυτό μπορεί να είναι ένα σενάριο που θα συμβεί σε εμάς.

Δεν ξέρω τι να προτεινω αλλά ξέρω ότι η ταύτιση του φεμινισμού με την δυναμική γυναίκα που εμπνέει σεβασμό με την προσωπικότητά της είναι απλά μια διαστρέβλωση που εύκολα γυρνάει εναντίον μας και καταλήγει σε victim blaming.