Το άρθρο αυτό ανήκει στην μακρά παράδοση της αρθρογραφίας αντρών που ρίχνουν την εντελώς ουδέτερη και αντικειμενική ματιά τους στον φεμινισμό μόνο και μόνο για να καταλήξουν –χωρίς καμία προκατάληψη φυσικά- ότι δεν είναι αναγκαίος γιατί δεν υπάρχει σεξισμός. Εξυπακούεται πως όπως και  σε ΟΛΑ αυτά τα άρθρα η ίδια επιχειρηματολογία του αρθρογράφου διακατέχεται από σεξισμό. Oh the irony!

Ο συντάκτης ξεκινάει με με ένα ανέκδοτο το οποίο αναρωτιέται ειρωνικά αν είναι σεξιστικό, δείχνοντας πως έχει πλήρη άγνοια πως αποδεικνύει αυτό που ισχυριζόμαστε τόσο καιρό: πως όταν λέμε το ίδιο πράγματα για διαφορετικά φύλα, το νόημα αλλάζει. Το τι είναι σεξιστικό εξαρτάται από το συγκείμενο, επομένως δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι κάτι δεν είναι σεξιστικό επειδή το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τους άντρες.

Μετά το αποτυχημένο παράδειγμα, συνεχίζει με την all-time-classic δήλωση πως «δεν είναι δυνατόν να υπάρξει απόλυτη ισότητα γιατί απλούστατα τα δύο φύλα είναι από την φύση τους διαφορετικά». Ο συντάκτης δηλαδή παραδέχεται ότι δεν έχουμε –και μάλιστα δεν θα έπρεπε να έχουμε-ισότητα, αλλά για κάποιο λόγο αρνείται την ύπαρξη του σεξισμού που είναι ακριβώς η απουσία ισότητας. Μάλλον αυτό που έννοεί είναι ότι έχουμε σεξισμό αλλά ο ίδιος τον δικαιολογεί. Μόνο που η ισότητα ουδεμία σχέση έχει με την ομοιότητα. Διαφορετικοί είναι όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους, αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα έπρεπε να είναι ίσοι. Αντιθέτως, αν μη τι άλλο, σημαίνει ότι θα πρέπει το ίδιο το σύστημα να προσαρμόζεται ώστε να τους δίνει ίσες ευκαιρίες. Ο ίδιος χρησιμοποιεί ως παράδειγμα το πώς ο κορονοιός πλήττει περισσότερο τους άντρες. Δεν μας εξηγεί όμως πως αυτό είναι σχετικό με την συζήτηση περί ισότητας. Ο ιός πλήττει περισσότερο και τους μαύρους. Το ίδιο και ο διαβήτης. Ο καρκίνος του δέρματος αντιθέτως πλήττει περισσότερο τους λευκούς. Θέλει να μας πει ο ποιητής ότι δε θα έπρεπε να υπάρχει φυλετική ισότητα? Επίσης πως γίνεται κάθε φορά που μια βιολογική διαφορά ευνοεί τους άντρες αυτό να εκλαμβάνεται ως σημάδι της αντρικής ανωτερότητας αλλά κάθε φορά που μια βιολογική διαφορά ευνοεί τις γυναίκες (πχ ότι αυτές ζουν περισσότερο ή πεθαίνουν σπανιότερα από τον κορονοιό) αυτή ποτέ να μην ερμηνεύεται υπέρ τους αλλά αντιθέτως να γίνεται αφορμή για σεξιστικά αστεία τύπου «ούτε ο ιός δεν τις θέλει»; Μήπως τελικά οι βιολογικές διαφορές δεν έχουν καμία σημασία παρά μόνο στο πώς ερμηνεύονται πάντα εις βάρος του καταπιεσμένου για να εδραιώσουν το σύστημα καταπίεσης;

Στην συνέχεια ο συντάκτης θρηνεί τον τέλος του ρομαντισμού στις σχέσεις που έχει επιφέρει ο φεμινισμός. Αλήθεια που στηρίζεται αυτή η παρατήρηση; Έχει κάνει σχέση με πολλές φεμινίστριες; Ή έχει ρωτήσει απλά άντρες που οι φεμινίστριες έχουν απορρίψει επειδή δεν καταγοητεύτηκαν από το άνοιγμα μιας πόρτας ή το τράβηγμα μιας καρέκλας; Ο ρομαντισμός είναι πολλά περισσότερα από άδειες, συμβολικές κινήσεις. Είναι άλλο πράγμα ο «ιπποτισμός» που συνδέεται με συγκεκριμένους έμφυλους ρόλους και άλλο ο ρομαντισμός, και ο τελευταίος, όπως θα μπορούσαν να διαβεβαιώσουν χιλιάδες φεμινίστριες, δεν έχει χαθεί. Εδώ γίνεται και η καθιερωμένη αναφορά στο ζωικό βασίλειο όπου, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, «το αρσενικό κάνει τα πάντα για να προσελκύσει το θηλυκό». Φυσικά με τον όρο «ζωικό βασίλειο» εννοείται σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα «και τα 5 ζώα που ταιριάζουν στο παράδειγμα που έχω στο μυαλό μου». Σε κάθε περίπτωση δεν μας ενοχλεί να κάνει ο άντρας τα πάντα για να μας προσελκύσει, ας ανοίγει και ουρά παγονιού με γκλίτερ και παγιέτες στην πλατεία Συντάγματος αν γουστάρει, μας ενοχλεί η καταπάτηση των ορίων μας. Άλλο προσελκύω και άλλο καταδιώκω σαν αρπακτικό.

Με το παραπάνω ζέσταμα μπαίνουμε στην ζώνη του λυκόφωτος όπου το να έχουμε Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων «τονίζει την έλλειψη και δεν την εξαλείφει». Φαντάζομαι με το ίδιο σκεπτικό η Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας παρουσιάζει τους πολίτες ως θύματα που χρειάζονται προστασία αντί για ανεξάρτητα, δυναμικά υποκείμενα και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας τονίζει την ανάγκη υπεράσπισης δημιουργώντας την εικόνα μιας ευάλωτης χώρας χωρίς αυτοπεποίθηση.

Ο συντάκτης παραθέτει έπειτα ειρωνικά μια σειρά από πράγματα που θα έπρεπε επίσης να αποσυρθούν αν ακολουθήσουμε εις πέρας την φεμινιστική λογική σύμφωνα με την οποία αποσύρθηκε το σποτάκι της Πολιτικής Προστασίας. Μόνο που στην προσπάθεια του να γίνει υποτίθεται υπερβολικός αναδεικνύει εν αγνοία του πραγματικά σεξιστικά μοτίβα. Σύμφωνα με τον ίδιο λοιπόν θα έπρεπε ακόμα να καταργηθεί:

–το μυστήριο του γάμου γιατί ο Απόστολος Παύλος προτρέπει «η δε γυνή να φοβάται τον άντρα».
Εδώ ο mansplainer μας εξηγεί πως αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει να τον σέβεται, δεν μας εξηγεί βέβαια γιατί μόνο η γυναίκα πρέπει να σέβεται τον άντρα. Φυσικά το μυστήριο του γάμου δεν είναι απαραίτητο να καταργηθεί για όποι@ πιστεύει, σίγουρα όμως η επιλογή της συγκεκριμένης φράσης για την τελετή ανάμεσα σε τόσες των Ιερών Κειμένων δεν είναι τυχαία και χωρίς αμφιβολία θα μπορούσε να καταργηθεί χωρίς να καταρρεύσει ο θεσμός της οικογένειας. Εναλλακτικά μπορούν όλο και περισσότερα νέα άτομα να συνεχίσουν να απομακρύνονται από την Εκκλησία λόγω του εξόφθαλμου σεξισμού της.

–Η Ομήρου Ιλιάδα και Οδύσσεια γιατί παρουσιάζουν την Ελένη ως χαζογκόμενα που προκαλεί πολέμους, πλάσματα γένους θηλυκού να βασανίζουν τον Οδυσσέα, και την Πηνελόπη ως τρόπαιο στους μνηστήρες.
Φυσικά καμία φεμινίστρια δε θα απαιτούσε να αποσυρθεί ένα κλασικό κείμενο που αναπόφευκτα διακατέχεται από μισογυνισμό καθώς γράφτηκε σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν θεωρούνταν καν άνθρωποι. Θα ήταν όμως όντως πάρα πολύ χρήσιμο τα κείμενα αυτά να εξετάζονταν όχι μόνο ως λογοτεχνικά αριστουργήματα αλλά ως πηγή σεξιστικών αρχετύπων. Η λεγόμενη «δυτική παράδοση» αντί να παρουσιάζεται ως το απαύγασμα του πολιτισμού καλό θα ήταν να κριτικάρεται για τον σεξισμό, τον ρατσισμό και όλες τις προκαταλήψεις που την διακατέχουν χωρίς να αμφισβητείται απαραίτητα η λογοτεχνική της αξία.

–Η Αγκάθα Κρίστι, γιατί ο χαρακτήρας του Πουαρώ δήλωσε πως δεν σκοπεύει να παντρευτεί παρουσιάζοντας της γυναίκες ως αιμοσταγείς συζυγοκτόνους.
Και πάλι, κάθε κείμενο θα πρέπει να εξετάζεται κριτικά, το να πετάς πρωτοκλασάτα συγγραφικά ονόματα προσπαθώντας να μας φοβίσεις για το τι άλλο πια θα υποστεί κριτική από τις υστερικές φεμινίστριες είναι ένα κόλπο που έχει ήδη παλιώσει. ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι υπεράνω κριτικής, ούτε καν έργα γυναικών. Ούτε καν κείμενα φεμινιστριών.

–Ανδρικά και γυναικεία περιοδικά, γιατί και τα δύο χρησιμοποιούν τις γυναίκες για να πουλήσουν και αυτό καταπατά την ισότητα αφού οι άντρες δεν προβάλλονται εξίσου.
Μα φυσικά και η χρήση των γυναικών ως διακοσμητικό, ως αντικείμενο προορισμένο για να προσελκύει τα βλέμματα και να αυξάνει της πωλήσεις και η ακραία σεξουαλικοποίηση του γυναικείου σώματος έχει τις ρίζες της στο σεξισμό. Οι γυναίκες θεωρούνται το ωραίο φύλο μόνο επειδή ωραίο θεωρείται αυτό που αρέσει στους άντρες.

–Τα άρθρα
Εδώ ο συγγραφέας δείχνει και πάλι την αδυναμία του να καταλάβει ότι η διαφορά δεν είναι από μόνη της σεξιστική. Χλευάζοντας την χρήση ουδέτερης ως προς το φύλο γλώσσας στα δημόσια έγγραφα σε μία χώρα που δε θυμάται και βαριόταν και να ψάξει παρόλο που γράφει υποτίθεται σοβαρό άρθρο, προσποιείται πως το να μην χρησιμοποιείται το αρσενικό ως το οικουμενικό υποκείμενο ή να μην προσπαθεί να καπελώσει άτομα που αυτοπροσδιορίζονται εκτός του έμφυλου διπόλου σημαίνει ότι απαιτούμε την κατάργηση του ίδιου του φύλου.

Τέλος ο συγγραφέας κλείνει κατονομάζοντας για άλλη μια φορά ένα αγνοία του, την ρίζα του σεξισμού θεωρώντας πως καταδεικνύει την απουσία του από την κοινωνία: «και μόνο για την μητρότητα της γυναίκας πρέπει να της αποδίδουμε τον απαιτούμενο σεβασμό. Είναι μια απασχόληση 24×7 χωρίς άδεια, χωρίς υπερωρίες με συνεχή εγρήγορση για την φροντίδα του παιδιού. Πού είναι η ισότητα; Όσο και να ανυψωθεί ο άντρας δε θα μπορεί να φτάσει ποτέ το συγκλονιστικό θαύμα να δημιουργείς ζωή». Μόνο που εδώ ΑΚΡΙΒΩΣ τοποθετείται το πρόβλημα. Για την βαριά δουλειά της μητρότητας δεν θέλουμε ούτε τον σεβασμό ούτε τον έπαινο του κάθε μισογυνικού σκουπιδιού. Θέλουμε τις άδειες, τις πληρωμένες υπερωρίες και την βοήθεια που μας αξίζει, και που νομίζουν ότι μπορούν να αντικαταστήσουν με παντελώς άχρηστα σε εμάς εγκώμια και γλυκανάλατες δηλώσεις περί «θαύματος της ζωής» προσπαθώντας να το παρουσιάσουν ως αναπόσπαστο κομμάτι της γυναικείας φύσης. Πατριαρχία είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό, το να προσπαθείς να πληρώσεις μια εργασία πλήρους ωραρίου με ανοίγματα πόρτας, ύμνους προς την μητρότητα και ένα μπουκέτο λουλούδια την Ημέρα της Μητέρας. Οι μεγαλόστομες δηλώσεις δεν θα στρέψουν τα μάτια μας μακριά από το ζήτημα της απλήρωτης γυναικείας εργασίας, nice try.