Το παραπάνω ζήτημα είναι παράδειγμα διαθεματικότητας (intersectionality) όπου τέμνονται διαφορετικές μορφές καταπίεσης -η ταξική με την πατριαρχική καταπίεση. Το πρόβλημα δηλαδή το αντιμετωπίζουν φτωχές γυναίκες, και η εστίαση μόνο σε θέματα φύλου ή μόνο σε θέματα τάξης θα μπορούσε να το κάνει να ξεφύγει από το οπτικό μας πεδίο. Ιδίως δε όταν ζούμε σε έναν πατριαρχικό κόσμο όπου το default θεωρείται ο άντρας και άρα τα (ταξικά) προβλήματα παραπέμπουν μόνο σε ελλείψεις και εμπόδια που θα μπορούσαν να έχουν κι αυτοί.

Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που τα ταμπόν και οι σερβιέτες δεν φορολογούνται ως είδη βασικής ανάγκης αλλά με συντελεστή «ρεκόρ» στην Ευρωπαϊκή Ένωση -της τάξης του 24%. Ένα προιόν απαραίτητο σε ΟΛΕΣ σχεδον τις (cis) γυναίκες δεν λογίζεται ως αγαθό πρώτης ανάγκης. Προφανώς στο πεδίο της πολιτικής οι σερβιέτες θεωρούνται όντως είδος πολυτελείας, όπως τα καλλυντικά και οι Barbie.

Αυτή την οπτική επιβεβαιώνουν και ντουζίνες σχόλια κάτω από το άρθρο ιδίως από άνδρες που αδυνατούν να συλλάβουν την περίοδο ως ένα σημαντικό πρόβλημα, αδυνατούν να μπουν στη θέση μιας κοπέλας που η περίοδος χωρίς σερβιέτες ή ταμπόν την εμποδίζει να κάνει και τα στοιχειώδη, όπως να πάει σχολείο, σε μια συνέντευξη για δουλειά ή απλά να βγει απο το σπίτι της. Κάτι τέτοιο το θεωρουν απλή «γκρίνια», επινοημένο πρόβλημα ενώ άλλοι δεν χάνουν ευκαιρία να συνδέσουν ένα υπαρκτό πρόβλημα με τον μύθο περί γυναικείας ματταιοδοξίας και την πραγματική μάστιγα της εποχής μας σύμφωνα με αυτούς-τις selfies.

Για άλλη μια φορά, πραγματικά θεωρούνται μόνο τα προβλήματα των αντρών και ό,τι απασχολεί τις γυναίκες -από την αδυναμία να εξασφαλίσουν βασικά προιόντα μέχρι την σεξουαλιή παρενόχληση και την κουλτούρα του βιασμου- θεωρούνται περιττή σπατάλη ενέργειας απο αυτούς που φυσικά δεν θα χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουν ποτέ.