Η ιδέα ότι οι άνθρωποι ανεβάζουν φωτογραφίες από την παραλία και δείχνουν το σώμα τους γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να επιδείξουν είναι βαθιά συντηρητική και μισογυνική. Βασίζεται όχι μόνο σε έναν διαχωρισμό πνεύματος-σώματος αλλά και στην ιδέα οτι αυτά τα δύο είναι αλληλαποκλειόμενα. Υπονοεί ότι η σαρκικότητα ενέχει μία μιαρότητα και είναι αποπροσανατολιστική για την πνευματική μας ανάπτυξη.

Στην πραγματικότητα η ιδια η φωτογραφία που έχει ανεβάσει ο συντάκτης αντικρούει αυτό που λέει. Οι άνθρωποι ανεβάζουν φωτογραφίες από την παραλία γιατί αυτό είναι μέρος της ζωής τους. Οι άνθρωποι ανεβάζουν φωτογραφίες με το σώμα τους γιατί είναι μέρος του εαυτού τους. Οι ανάπηροι άνθρωποι δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους και δεν ζήτησαν ποτέ να χρησιμοποιούνται ως ιστορία έμπνευσης -ή μάλλον ως inspiration porn- για τους υπόλοιπους ανθρώπους ούτε ως αφορμή για slut-shaming. Πάνε για μπάνιο, αθλούνται, δουλεύουν, ερωτεύονται όπως όλοι οι άνθρωποι, και το να υπονοούμε ότι απαιτείται ένας ξεχωριστός βαθμός «γενναιότητας» για να τα κάνουν αυτά ή ένα υπέρμετρος βαθμός ανιδιοτέλειας για να κάνουμε σχέση με κάποι@ ανάπηρο είναι προβληματικό. Το να τους παρουσιάζουμε ως μια ξεχωριστή ρομαντική περίπτωση, γιατί ποι@ θα αγαπούσε ποτέ κάποιον ανάπηρο παρά μόνο αν υπήρχε μια βαθιά πνευματική αγάπη, το μόνο που κάνει είναι να τους αντικειμενοποιεί και να τους παρουσιάζει ως εγγενώς ανάξιους να αγαπηθούν -παρά μονο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου φυσικά έμμεσα επιβραβεύεται αυτ@ που τους επέλεξε για συντρόφους.

Οι ανάπηροι άνθρωποι μπορεί κι αυτοί να είναι σέξι, όμορφοι, γυμνασμένοι και ελκυστικοί και να έλκουν συντρόφους ακριβώς γι αυτό. Ας επιστήσουμε όμως την προσοχή ότι δεν είναι υποχρεωτικό να είναι όλα αυτά και είναι προβληματικό το ότι αναδεικνύουμε ως εξαιρετικές ιστορίες μόνο τους ανάπηρους ανθρώπους που ταιριάζουν με τα πατριαρχικά κριτήρια ομορφιάς ή με τις ετεροκανονικές και καπιταλιστικές αφηγήσεις περί επιτυχίας οι οποίες επιβραβεύουν την ετεροκανονικές ιστορίες αγάπης, λες και αξίζεις μόνο αν σε επιλέξει ένας σύντροφος άλλου φύλου, ή που τους χειροκροτάνε μόνο όταν κερδίζουν βραβεία και διακρίσεις αποδεικνύοντας την πραγωγικότητα και την προσήλωσή τους.

Οι ανάπηροι άνθρωποι δεν χάνουν την σωματικότητα τους απλά επειδή είναι ανάπηροι. Συνεχίζουν να είναι άνθρωποι που ζουν, αναπνέουν και έχουν σωματικές εμπειρίες, δεν μετατρέπονται σε πνευματικά, εξαϋλωμένα όντα απλά επειδή το σώμα τους δεν ταιριάζει με τα μισαναπηρικά πρότυπα. Έχουν σώμα όπως όλοι μας και μπορούν να τα δείχνουν ή όχι στα social media, και αυτό δεν είναι ούτε πιο καλό ούτε πιο κακό από όταν το κάνουμε όλες οι υπόλοιπες.

*https://medium.com/@paperstainedink/disabled-people-are-not-your-inspiration-de78a3ba58eb