H άλλη όψη του «μου χαλάει την αισθητική» είναι η εμμονή με την αισθητική σε τέτοιο βαθμό που να αναπολείς μια εποχή όπου οι γυναίκες στερούνταν βασικών δικαιωμάτων απλά επειδή τότε σου φαίνονταν πιο κομψές. Η ανάδειξη της γυναίκας του ’50 ως το απόλυτο θηλυκό, ως την μοιραία γυναίκα που «ήξερε να είναι γυναίκα», έχει να κάνει όχι μόνο με την συντηρητική συνήθως νοσταλγία του παρελθόντος αλλά και με το μίσος προς την «μοντέρνα» γυναίκα που ντύνεται πρακτικά και που ξεφεύγει από τις παραδόσεις. Στο φινάλε, αν θες να ντυθείς και σήμερα με κλός φορέματα κανένας δε σε εμποδίζει, αν λοιπόν τραβάς ζόρια με το πώς ντύνονται οι άλλες γυναίκες μάλλον το πρόβλημά σου είναι ο σεξισμός και η αντίληψή σου πως όλες οι γυναίκες πρέπει να συμμορφώνονται με κάποιο ιδανικό θηλυκότητας. Το λάθος βρίσκεται στην αντίληψη οτι οι γυναίκες υπάρχουν για να ικανοποιούν την αισθητική μας λες και είναι διακοσμητικά αντικείμενα.
Σε κάθε περίπτωση η τυραννία της αισθητικής συνήθως χρησιμοποιείται για να συσκοτίσει την ουσία και έχει πάντα μια συντηρητική νότα -ακόμα και όταν αναφέρεται στους άντρες και πχ την εμμονή με την γραβάτα τους.