Kι ενώ η πατριαρχία μας λέει ότι είναι στη «φύση» της γυναίκας να περιποιείται τον άντρα, παρουσιάζει ταυτόχρονα τον άντρα που ασχολείται με την γυναίκα και τα παιδιά του ως ήρωα, ως μια εξαιρετική περίπτωση που έρχεται μόνο ως επιβράβευση για την καλή μας συμπεριφορά, ως κάτι που μόνο οι γλυκές και υποτακτικές γυναίκες αξίζουν. Ο άντρας που ειναι περιποιητικός με την γυναίκα του, που συμμετέχει στην ανατροφή των παιδιών του, που κάνει το bare minimum όπως να φουσκώσει ένα στρώμα ή να της φέρει έναν καφέ παρουσιάζεται σχεδόν ως θύμα της σκύλας που το κάνει ό,τι θέλει -που «τον έβαλε στο βρακί της», όπως λέει η λαϊκή φράση χωρίς αντρικό αντίστοιχο. Η γυναίκα που βασανίζει τον άντρα, ο καημένος που τρέχει να προλάβει τις επιθυμίες της και στη μέση η πατριαρχική αντίληψη ότι ο γάμος είναι καταπιεστικός για τους άντρες αλλά και κάτι στο οποίο εμείς μπορούμε να ελπίζουμε αν είμαστε καλά κορίτσια. Πώς να μην καταλήγουμε μετά σε όλες αυτές τις pick-me που πιστεύουν ότι αν δείξουν αρκετή υποταγή και καλό χαρακτήρα θα ανταμειφθούν κι αυτές με έναν παιδί σαν τον Γιώργο?