Kι ενώ οι αντιφεμινίστριες γυναίκες ονειρεύονται αυτόν που θα βγάζει αρκετά λεφτά για να τις συντηρεί ως νοικοκυρές, η πραγματικότητα για τις γυναικες είναι σκληρή. Το νέο μοντέλο πατριαρχίας τις θέλει εργαζόμενες ώστε να συνεισφέρουν στα έξοδα του σπιτιού χωρίς φυσικά να μειώνει τις προσδοκίες της ως προς τον ρόλο τους ως μάνες. Οι γυναικες λοιπόν που επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι αναλαμβάνοντας πλήρως τον ρόλο της μητέρας και της νοικοκυράς χαρακτηρίζονται ως τεμπέλες που θα έπρεπε να πλένουν και τα πόδια του άντρα τους για να δείξον την ευγνωμοσύνη τους, ενώ αυτές που αποφασιζουν να βγουν στην επαγγελματική αρένα αντιμετωπίζουν διακρίσεις καθώς δε θεωρούντα αρεκτά διαθεσιμες και πιστές στην επιχείρηση από τους υποψήφους εργοδότες. Αυτή την κατάσταση μάλιστα προσπαθούν οι αντιφεμινιστές να μας την πλασάρουν ως αποτέλεσμα του φεμινισμού που έβγαλε (με το ζόρι τάχα) τις γυναίκες από το σπίτι ενώ στην πραγματικότητα δεν ειναι παρά αποτέλεσμα της πατριαρχίας που δεν ελαφραίνει ποτέ τα βάρη της αλλά απλά της προσθέτει νέα. Ο φεμινισμός είναι στην πραγματικότητα αυτός που ονειρευεται έναν κοσμο που η γυναίκα θα εκτιμάται και θα ανταμείβεται για την προσφορά της στον σπίτι και την ανατροφή των παιδιών τα οποία αποτελούν κανονική εργασία. Και θα ανταμείβεται όχι φυσικά με ένα μπουκέτο λουλούδια στη γιορτή της μητέρας αλλά με οικονομική εξασφάλιση.


Στην παρούσα φάση της πατριαρχίας η γυναικα έχει να επιλέξει ανάμεσα στο ρόλο της νοικοκυράς που θα αναμένεται να εκπληρώνει με δουλικότητα προς τον άντρα και που δε θα την εξασφαλίζει οικονομικά και την προσπάθεια επαγγελματικής ανέλιξης όπου δε θα αντιμετωπίζεται ποτέ ως ίση με τον άντρα, ανάμεσα στα άλλα και επειδή τα πρόσθετα βάρη την κρατούν πίσω. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που χρειαζόμαστε φεμινισμό αλλά και την κατανόηση πως στο παρον νεοφιλελεύθερο μοντέλο που αναμείβει μόνο τους παραγωγικούς για την επιχειρηση εργαζομένους, η ισότητρα δεν μπορει να επιτευχθει.