Το πρόβλημα με τον μισογυνισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, την τοξική αρρενωπότητα είναι ότι απολαμβάνουν τέτοια αποδοχή και είναι τόσο ευρέως αποδεκτά που κάνουν τους φορείς τους να αισθανονται και δικαιωμένοι και ανίκητοι. Το γεγονός οτι η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε ή πως ενίοτε γυναικοκτόνοι και βιαστές καταδικάζονται δεν είναι απόδειξη πως ο ρατσισμός και η πατριαρχία δεν χαίρουν αποδοχής από την κοινωνία αλλα αντιθέτως πως χαίρουν ΤΟΣΗΣ αποδοχής που τα πιο ακραία στοιχεία μεθούν από αυτή και γίνονται ιδιαιτέρως απρόσεκτοί. Η δολοφονία γυναικών, μεταναστών, αντιφασιστών χωρίς ιδιαίτερο σχέδιο, χωρίς δεύτερη σκέψη, μπροστά σε μάρτυρες και αφήνοντας πίσω τόσα στοιχεία δε σημαίνει ότι είναι «ηλίθιοι» ούτε «ψυχοπαθείς», σημαίνει πως οι δολοφόνοι ένιωθαν αρκετά ασφαλείς για να διαπράξουν αυτά τα εγκλήματα και ότι την ώρα που τα διαπράττουν είναι τόσο σίγουροι για το δίκιο των ιδεών τους που δεν τους περνά από το μυαλό ούτε καν να κρυφτούν καλύτερα -οι δολοφόνοι του Λουκμάν δεν είχαν καν ξεφορτωθεί το μαχαίρι οταν συνελλήφθησαν.

Μπορεί λοιπόν η καταδίκη των δολοφώνων και βιαστών της Τοπαλούδη ή των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής να μοιάζει με προσωρινή νίκη του αντισεξισμού και του αντιφασισμού, φανταστείτε όμως πόσο αήττητοι ένιωθαν αυτοί όταν σήκωναν το χέρι τους προς τους αδύναμους. Ας θυμηθούμε το σκηνικό του «Εγέρθητου» και της κακοποίησης γυναίκας πολιτικού ζωντανά στην τηλεόραση από τον Κασιδιάρη και θα καταλάβουμε καλύτερα γιατί οι φασίστες πήραν τόσο θάρρος, μέθυσαν από την δύναμη και την εξουσία που τους προσέφερε ο θαυμασμός και η έγκριση του κόσμου και σίγουρα δε θα ένιωσαν ποτέ οτι μπορεί να έρθει η μέρα που θα πληρώσουν για τα εγκλήματα αυτά οπότε τα διέπρατταν όλο και πιο φανερά. Κι αυτό ακριβώς επειδή ο ρατσισμος και η ρητορική μίσους ειναι τόσο διαδεδομένα που ένιωθαν ότι ασκούσαν τη βία τους σε κάποιο safe place. Έπαψε να είναι μόνο όταν το «παράκαναν»