Όταν οι φεμινίστριες μιλάνε για την κουλτούρα του βιασμού που ωραιοποιεί την έμφυλη βία και την σεξουαλική παρενόχληση μας βγάζουν τρελές. Μα όχι, που του ακούσατε αυτό, μας λένε, όλοι σύσσωμοι καταδικάζουν τη βία και την παραβίαση του γυναικείου σώματος, μόνο κάτι «ανώμαλοι» περιθωριακοί την θεωρούν αποδεκτή.

Στο μεταξύ τέτοια άρθρα σε site τεράστιας επισκεψιμότητας όχι μόνο την κανονικοποιούν αλλά την εκθειάζουν κιόλας, παρουσιάζοντας την όχι μόνο ως κάτι αναπόφευκτο αλλά ως κάτι όμορφο και ρομαντικό, αναπολώντας την εποχή που οι γυναίκες παραβιάζονταν ακόμα συχνότερα, θεωρώντας το παραβιαστικό χούφτωμα «τέχνη» και την αγωνία των γυναικών στα μέσα μαζικής μεταφοράς μια «περιπέτεια».

Ο συντάκτης, μιλώντας ξεκάθαρα από τη οπτική του θύτη μας διαβεβαιώνει πως ο εφαψίας δεν είναι κανένας αγάμητος, απλά αντλεί απόλαυση από την παραβίαση των γυναικείων ορίων (άλλο ένα πράγμα που όταν το λένε οι φεμινίστριες τις βγάζουν τρελές). Ταυτόχρονα όμως υπονοεί οτι υπάρχουν γυναικες που την απολαμβάνουν κι αυτές. Ο άνθρωπος δηλαδή πιστεύει οτι υπάρχουν γυναίκες που ανυπομονούν να έρθει ο κάθε γλοιώδης τύπος να τις αγγίξει στο δρόμο τους για τη δουλειά ή το σπίτι γίατι η κουλτούρα του βιασμού έχει και αυτό το αποτέλεσμα: οι θύτες να θεωρούν πως τα θύματα καταβάθος γουστάρουν.

Τόσο πολύ έχει εμποτίσει ο μισογυνισμός τις συνειδήσεις τέτοιων αντρών και τόσο πολύ έχει διαστρεβλώσει την πραγματικότητά τους που δεν είναι να απορεί κανείς που βιαστές πείθουν τον εαυτό τους πως όντως τα θύματα απολαμβάνουν τον βιασμό τους επειδη παγώνουν από το φόβο ή ότι το παίζουν δύσκολες όταν αντιστέκονται.

Νοσταλγία, ρομαντικοποίηση, glorification της χρυσής εποχής της πατριαρχίας γιατί θα είναι και ο ρεπόρτερ «άντρας παλιάς κοπής» και μάλλον ο φεμινισμός θα του χαλάει την «μαγεία’.