Έβγαλε χθες η Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας ένα σποτάκι για να παροτρύνει τον κόσμο να αποφύγει τον συνωστισμό. Το σποτάκι ήταν καταφανώς σεξιστικό καθώς πατάει σε υπάρχοντα σεξιστικά στερεότυπα παρουσιάζοντας την γυναίκα στο ρόλο της ανεύθυνης μαλαγάνας που προσπαθεί να πείσει τον άντρα «με την γλυκιά της φωνή που τον κάνει ότι θελει» να πάνε στην πλατεία γιατί δεν μπορεί να κρατηθεί. Αυτός, ως ο σοβαρός και υπεύθυνος της υπόθεσης την βάζει στη θέση της, όπως θα έβαζε ένα παιδάκι. Το σποτάκι ΔΕ θα ήταν σεξιστικό αν οι ρόλοι ήταν ανεστραμμένοι γιατι απλούστατα δε θα ενίσχυε υπάρχοντα και βλαπτικά για τις γυναίκες στερεότυπα. Το σποτάκι έφαγε το κράξιμο που του άξιζε, συμπεριλαμβανομένου και από την πρώην Γενική Γραμματέα Ισότητας Φύλων, και αποσύρθηκε.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αντιδράσεις των τσουγμένων αντιπολιτικορθάκηδων που το βίωσαν αυτό σαν προσωπική ήττα. Στις 2 διαφορετικές αντιδράσεις που φαίνονται στο σκρήνσοτ η αντισεξιστική κριτική παρουσιάζεται είτε ως αποκλειστικότητα ενός κόμματος που την κάνει απλά επειδη αν παραδεχτει οτι η κοινωνία μας είναι τέλεια και δεν υπάρχει λόγος να εξεγειρόμαστε θα χάσει την δουλειά του είτε των «νεομαρξιστών ακαδημαικών απανταχού της γης». Στο τελευταίο είναι έντονο και το άρωμα από Jordan Peterson που πιστευει οτι ο φεμινισμός και η κριτική σην πατριαρχία και τον καπιταλισμό είναι καποια συνωμοσία των παντοδύναμων νεομαρξιστών και ταυτόχρονα (?!) μεταδομιστών ακαδημαικών που έχουν παρεισφρύσει στα πανεπιστήμια. Τώρα δε θέλω να υπονοήσω οτι η μελέτη και οι σπουδές κάνουν απαραίτητα κάποιον αυθεντία, αλλά ξέρω γω, αν όσο μελετάς κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες και αποκτάς μια πιο σφαιρική αντίληψη της ιστορίας, της οικονομίας και της κοινωνίας πέρα από την στενή εικόνα που σου δίνεται στο λύκειο, τόσο πιο αντικαπιταλιστής, αντιρατσιστής ή αντισεξιστής γίνεσαι, κάτι θα σημαίνει αυτό. Φυσικά οι συντηρητικοί προτιμούν να το πλαισιώνουν ως τις σκοτεινές δυνάμεις ενός λόμπυ.

Οι οπαδοί του status quo δηλαδή που δεν βλέπουν κανένα λόγο αλλαγής τουλάχιστον προς την κατεύθυνση που θέλουν τον κόσμο οι καταπιεσμένες ομάδες, θεωρούν οτι είναι φορείς Αντικειμενικότητας και Αλήθειας ενώ τα κόμμματα, οι πολιτικοί φορείς ή οι θεσμοί που ασκούν κριτική στο status quo, όχι μόνο δεν είναι ουδέτεροι αλλά είναι και φασίστες. Με λίγα λόγια η κριτική στην κυβέρνηση με αποτέλεσμα την αλλαγή της κυβερνητικής στάσης υπό την πίεση της κριτικής αυτής εκλαμβάνεται ως φασισμός το οποίο ειναι αξιοπερίεργο καθώς φασισμός είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή το να μην μπορείς να κάνεις κριτική στην εξουσία ή να επηρεάσεις την κυβερνητική πολιτική.

Η κάστα των σεξιστών είτε είναι Δεξιοί είτε είναι απολιτικ βούρλα θεωρεί οτι αντιπροσωπεύει την ανικειμενικότητα και την ουδετερότητα γιατι θεωρεί ότι ο κόσμος μας είναι ήδη ουδέτερος και δίκαιος και άρα βλέπουν οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτόν ως προκατειλημμένη. Το οτι θεωρούν τον αντισεξιστικό αγώνα αποκλειστικότητα της Αριστεράς δεν σημαίνει φυσικα οτι ο φεμινισμός είναι ένα κομματικο παιχνίδι, σημαίνει απλά οτι είναι πιο εύκολο να δουν τον σεξισμό αυτο@ που ήδη αντιλαμβάνονται ότι το υπάρχον σύστημα και η Αγορά δεν φέρνουν καμία ισορροπία ή δικαιοσύνη ενώ οι ευνοημένοι του συστήματος θεωρούν οτι ο κόσμος θα έπρεπε να μείνει όπως έχει και ταράζονται με κάθε αλλαγή.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ΟΥΤΕ οι πλουσιότεροι άντρες στον κόσμο «δημιούργησαν ένα ευρώ από μόνοι τους». Ούτε ένας. Όλοι ξεκίνησαν με τεράστιες περιουσίες και κεφάλαιο που είτε κληρονόμησαν είτε δανείστηκαν είτε επένδυσαν οι γονείς τους και τα αύξησαν εκμεταλλευόμενοι την υπεραξία κακοπληρωμένων εργατών.

Στις ΗΠΑ διεξάγεται ένα ντημπειτ για το αν ο Donald Trump μπορεί να θεωρηθεί αυτοδημιούργητος επειδή δανείστηκε «μόνο» ένα εκατομμύριο δολάρια από τον πατέρα του οπως ισχυρίζεται ή το αρχικό δάνειο ήταν γύρω στα 60 εκατομμύρια. Αυτό που δεν συζητιέται τόσο συχνά είναι πως δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε ένα εκατομμύριο και πως εκτός από το αρχικό κεφάλαιο ο Trump «κληρονόμησε» τις διασυνδέσεις και γνωριμίες του πατέρα του, που είναι τόσο σημαντικές στον καπιταλισμό.
Κανένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο δεν δημιούργησαν ένα ευρώ «από μόνοι τους» με σκληρή εργασία και μια λαμπρή ιδέα. Όλοι γεννήθηκαν σε εύπορες αν οχι πλούσιες οικογένειες, πήγαν στα καλύτερα και ακριβότερα πανεπιστήμια , γνώρισαν έκει άλλους πλούσιους ώστε να αποκτήσουν ένα χρήσιμο «networking» και πρόσβαση σε περισσότερο επενδυτικό κεφάλαιο, και απέφυγαν με χίλια τεχνάσματα την πληρωμή φόρων.

Τι λέει λοιπόν που οι πλουσιότερες γυναίκες στον κόσμο είναι κόρες, χήρες, κληρονόμοι, ζωντοχήρες; Τίποτα απολύτως για τις γυναίκες. Σίγουρα όχι οτι δεν είναι αρκετά έξυπνες και δημιουργικές για να σκεφτούν μια ιδιοφυή ιδέα όπως το «on-line shopping αλλά πάρα πολύ» όπως ο Jeff Bezos που δεν δινει στους εργαζομένους του ούτε καν αξιοπρεπή διαλείμματα κατά τη διάρκεια της βάρδιας τους. Σίγουρα όχι ότι δε θέλουν να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος με φτηνά ρούχα και καλλυντικά και με επιχειρήσεις κολοσσούς και μονοπώλια, συνήθως βασισμένες σε προυπάρχουσα τεχνολογία ή κλεμμένες ιδέες, όπως το Facebook, σε άθλιες εργασιακές συνθήκες φτωχότερων χωρών όπως το Zara, και μια στρατιά από δικηγόρους για να εμποδίσουν την είσοδο άλλων παιχτών στην Αγορά, συνθλίβοντας έτσι στην πράξη την υποτιθέμενη καινοτομία και ανταμοιβή της δημιουργικότητας στον καπιταλισμό.

Σημαίνει απλά ότι τα προνόμια, το κύρος και το κοινωνικό κεφάλαιο κάποι@ και φυσικά η αρχική τ@ περιουσία καθορίζουν την κίνηση του κεφαλαίου και την εμπιστοσύνη που τους δείχνει η Αγορά. Και σημαίνει ότι η πατριαρχία εξακολουθεί να θέλει τις γυναίκες στον ρόλο της μητέρας και της συζύγου να αναλαμβάνουν την ανατροφή των παιδιών και την διαχείριση του νοικοκυριού των αντρών τους, χωρίς τα οποία δε θα μπορούσαν να αφοσιωθούν στην καριέρα τους, αλλά και να τους βοηθούν να χτίσουν την επιχείρησή τους, όπως έκανε η γυναίκα του Jeff Bezos που ήταν στο πλάι του από την αρχή κόβοντας επιταγές και εκτελώντας λογιστικές εργασίες. Κι αν οι γυναικες δεν ενθαρρύνονται ούτε βοηθούνται εξίσου από την Αγορά και από την πατριαρχία για να φτιάξουν εξίσου τεράστιες επιχειρήσεις δεν σημαίνει ότι είναι ούτε καλύτερες ούτε χειρότερες από τους άντρες, ούτε πιο χαζές, ούτε πιο έξυπνες.

Εμείς ως φεμινίστριες δεν ονειρευόμαστε έναν κόσμο που οι γυναικες έχουν ίσες ευκαιρίες να χτίσουν αμύθητες περιουσίες στην πλάτη των εργαζομένων. Και επειδή ούτως ή αλλως δεν πιστεύουμε στον μύθο περί αξιοκρατίας στον καπιταλισμό θεωρούμε πως όσο άξιζε την περιουσία τους ένας πατέρας, άλλο τόσο την αξίζει και η κόρη του. Όσο την αξίζει ένας σύζυγος, άλλο τόσο την αξίζει και η (ζώντο)χήρα του. Ξυδάκι λοιπόν στον Bezos που του πήρε η πρώην του τα μισά αλλά και σε όσους άντρες αντλούν την αίσθηση ανωτερότητάς τους από τα λεφτά που βγάζουν άλλοι άντρες και τα οποία οι ίδιοι δε θα δουν ποτέ ούτε στον ύπνο τους.

PS: Εat the rich.